Odolaren mintzoa - Euskaltzaindia

Bera kantari xoragarria zen, eta pertsularigoa maite baitzuen
nehork baino gehiago -bera ere artzen zen- ez da dudarik
gogotik ibiltzen zela enekin.
Gainerat, nik nehor guti ezagutzen nuen orduan; harek,
aldiz, nor nahi. Ni herabe nintzan eta ene buruaz batere ez
segur; harek sustatzen ninduen, aita batek bere semeaz duen
arta berarekin. Haren gogoko pertsularia nintzan eta beti nahi
izaiten zuen ni lehen izaitea.
Ez dakit egundaino nehork ordaindu diozkan enekin galdu
denborak eta erre ezantzak. Nago ez ote ziren haren bihotz
onaz baliatzen, nahiz eni segurik etzitzautan behin ere arranguratu.
Gazterik utzi zuen mundu hau. Nahiz beti adixkide egon
ginen, azken denboretan etzen gurekin hanbat ibiltzen. Osagarriak
etzion manatzen.
Pertsu batzu eskaini diozkat gure adixkidantzaren eta
pertsularigoan ene sustatzaile izan zenaren ezagutgarri; bertze
pertsuen artean aurkituko dituzu, irakurle.
Iriarte ixildu zenetik, Mattin izan da ene ardureneko
laguna, edo kontrarioa? Noiz nola! Badugu zonbait ibilaldi
eginik elgarrekin, eta zonbat pertsu kantaturik ote? Ba ote da
gu ezagutzen ez gaituen euskaldunik mugaz bi aldetan? Guti
ba, hain segur.
Ez naiz ni beti errexki ari izana gure Mattinekin. Ez
ginuen artzeko molde bera. Nik ez nuen balio irri egin arazteko.
Hala beharrez entseatu banaiz ere, maiz gaizki heldu izan
naiz. Mattinen harmarik hoberena, berriz, hori izan da beti.
Nihaurek ere irri egin dut frangotan, horren ateraldiak
entzun eta. Ez, ordea, bertzeri irri egin araztea gatik, nihaur
joiten ninduelarik! Horrek ez du alabainan nehor errespetatzen.
Badauzkit ximiko bakarrak eginak bihotzean.
Beharrik, aspaldi ikasi nuen hobe zela horrekin ez gaitzituarena
egitea. Bertzenaz, hanbat gaixto: loriatzen da norbait
41