Odolaren mintzoa - Euskaltzaindia

Zuek arantza deitzen dezute ta guk aldiz elorria;
zeruak eder egin zun bainan dena traba da jarria;
lurretik duzun indar on hortan aurki da bizi berria,
loretxo horren antzean dago gaur ere Euskal Herria.
Lehen askotan entzun izan dut, berriz egiten naiz jabe,
gure Jainkoa gauzak egiten beti izan dela trebe;
nunbait tontor bat ikusten bada azpian badauka labe,
eta lorerik nehoiz eztugu ikusten arantzik gabe.
Lore gaixoak bere usaia nola dezake zabaldu,
berez hain pollit izanagatik arantzak estaltzen badu?
Jaungoikoari guk eskatzeko hauxet dezagun har kargu:
arantza hoiek gutxi ditzala eta lorea ugaldu.
Neskatoa, haur beharretan
Hazparnen, 1972-ko rnartxoaren 12-an.
Gai ernaile, Mixel Itzainak: Xalbador, neskato bat zira
eta esperantzetan gertatu zira, haur beharretan.
Xalbadorrek:
Arnodioak gaitu huntarat ekarri,
zer gertatua zautan erranen dut sarri:
barnean senditzen dut, hau zaut lotsagarri!
Sobera fidaturik izar faltsuari,
jarri behar naiz orai denen irrigarri1
Norbaiti ernan nintzan rnaitearen rnaitez,
hura ere rnaitale baitzen ene ustez.
Zer on erran ditaike horrelako aitez?
Aingeru bat utzi du arnodio galdez,
nihaurek rnaita behar orai bien partez!
306