Untitled - Stichting Papua Erfgoed

voor je eigen bestwil," zei Treesje, nu geheel ernstig.
,,Je weet dat ik ook een kop heb. We moeten niet
alleen voor de toekomst leven, maar ook aan
vandaag denken."
Bull stond op en gaf haar een kus. ,, Je hebt gelijk,
kind, groot gelijk, maar je begrijpt toch wel...."
„Zeker, ik begrijp alles en ook dat je me zo gauw
mogelijk een goed huis wilt geven, maar dat heeft de
tijd, want we kunnen het hier ook heel gezellig
hebben, vooral als we 's avonds niet te lang blijven
zitten met die lamme muskieten." Na dit gezegd
te hebben, schonk zij nog een paar koppen koffie
in en daarna kropen ze onder de klamboe.
Maar al hadden ze nu een vaste afspraak gemaakt,
de volgende morgen had Treesje toch alweer moeite
om hem aan het ontbijt te krijgen. Want Bull was
juist bezig een stel palen in de grond te slaan als
stelling voor zijn zaagmachine. Dat moest eerst
even af. „Je bent een hopeloos geval," zei Trees.
„Kom, Boeng, de nassi-goreng staat klaar, en jij" —
zich tot Bull wendend — „ik wacht niet op je en je
weet wat er bij staat."
Zo hield Treesje de teugels in handen, en ze had
groot gelijk ook, want anders zou Bull zich eenvoudig
doodgewerkt hebben.
De stellage groeide. Vier palen, twee aan twee,
recht overeind in de grond. Het eerste paar bovenaan
57