Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Want aan de scherpe speurdersogen van een
Papoea ontgaat niets, hoegenaamd niets.
Hij wilde het zekere voor het onzekere nemen.
Afwerken! Daarna zijn buit in huis begraven voor
het geval dat de gezaghebber het in z'n hoofd mocht
krijgen huiszoeking te doen. Misschien was het
overdreven, maar beter te veel voorzorgen dan te
weinig. Ging alles goed, ging niemand argwaan
koesteren en werd z'n gereedschap niet toevallig
ontdekt, dan kon hij nog altijd terugkeren en een
volgende vindplaats zoeken. Er zouden er stellig
wel meer zijn.
In de volgende twee dagen ledigde hij tot driemaal
toe zijn „sluice box". Hij deed dit door hem
onder de waterstraal weg te trekken en er aan de
andere zijde de schotel onder te zetten, waarna
hij, van boven af, één voor één de dwarslatjes wegnam.
Door nu heel behoedzaam wat water boven
in de goot te laten vloeien, spoelde alle stofgoud in
de schotel, terwijl hij de nuggets met de vingers
opraapte. Reeds bij de eerste maal, dat hij de „sluice
box" ledigde, overtrof het resultaat verre de verwachtingen,
doch de laatste maal spande toch
de kroon. De zak van kangoeroehuid, hoewel nog
niet voor een vierde vol, woog als lood. Iets meer
dan tien kilogram, taxeerde hij. En hij berekende:
een gouden tientje weegt tien gram. Ik heb hier
153