Untitled - Stichting Papua Erfgoed

indirect voor. Dan schrijf ik ze wel over op die
rekening."
„Hemel nog toe, 't is ongelofelijk. Ik weet niet
hoe ik u daarvoor genoeg kan bedanken," zei Bull
verrukt.
„We moeten elkaar helpen in de wereld," antwoordde
Urver. „Best mogelijk, dat ik later eens bij
u om hulp aanklop, als ik ergens mee in zit. Praat
er dus maar niet verder over. Ik zal order geven de
vaten over een paar dagen bij u te bezorgen." En
de daad bij het woord voegend riep hij de schrijver,
die in het aangrenzende vertrek werkte.
Nauwelijks was Bull vertrokken, of Douwe Urver
sloeg zijn boek weer open en begon er ijverig cijfers
in te schrijven.
„Onnozele hals!" mompelde hij een paar maal
voor zich heen, en schreef dan glimlachend verder.
De „onnozele hals" was intussen op weg naar
huis. Deze keer was hij zo gelukkig een vlerkprauw
te bemachtigen, die hem over zee naar Pim bracht.
De bijna naakte roeiers kenden hem nog uit de
tijd, dat hij hier als militair geweest was, en stelden
honderd-en-één vragen:
„Waarom heb je nou geen uniform meer aan?
Heb je veel geweren meegebracht?
Is het waar, dat je een blanke vrouw hebt meegebracht?
104