Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Nijmegen. Kippen houden en konijnen fokken, een
moestuintje en zo. Eens per week een borrel met
andere gepensionneerde militairen, die opsnijden
over wat ze in Indië gedaan hebben tot je er naar
van wordt. Altijd over wat je vroeger gedaan hebt,
of had willen doen, of zou hebben kunnen doen,
als...." barstte Bull plotseling uit. ,,Je weet toch
wel, dat zo iets niks voor mij is! Ik wil iets doen, iets
bereiken, iets maken met mijn eigen handen, zolang
ik er de kracht voor heb. Voor mij geen tam leventje
met een krant achter de kachel. Ik ben nu eenmaal
zo. Er is nog zoveel plaats op de wereld, waar iets
nieuws gebouwd kan worden. Waarom zouden we
dan altijd bij elkaar kruipen op plaatsen, waar al
veel te veel mensen zijn? Waar je geen lucht meer
hebt om adem te halen? Net als kippen, die allemaal
op dezelfde stok willen zitten! Kijk nou 's naar dit
land. Er is nog niks, helemaal niks. Wat heerlijk
zal het zijn als we hier later rondlopen of rondrijden
en alles wat we zien en wat we aanraken
hebben we zelf gemaakt. Gemaakt met onze eigen
handen!"
Hier stak Bull zijn gebruinde, pezige armen uit,
die van onder zijn korte hemdsmouwen te zien
kwamen. Hij bekeek zijn vereelte handen met iets
als verrukking. Het waren heel bijzondere handen:
mager, sterk, vol energie, als de handen van een
45