Untitled - Stichting Papua Erfgoed

was er bij haar de hele dag wat te eten, ook buiten
de maaltijden om. 's Morgens om kwart voor zes
had ze de koffie al klaar en daar was altijd iets bij.
Dan kwam het ontbijt met heerlijke nassi-goreng.
's Namiddags om vier uur bracht ze een geweldige
schotel met eigengebakken Javaanse koekjes of gebakken
bananen (pisang-goreng), die ze presenteerde
bij ijskoude koffie, waar Bull zoveel van hield, of
bij de eigengemaakte limonade met ijswater. Zij
hield veel van haar man, maar was altijd wat benauwd
voor zijn vreemde invallen. Haar enig verdriet was,
dat ze, na tien jaar getrouwd te zijn, nog steeds geen
kinderen had. Daarom had Bull op zekere dag
een Javaans jongetje voor haar meegebracht, wiens
ouders bij een epidemie van typhus gestorven waren
en dat zij nu als haar eigen kind opvoedde.
„Trees, we gaan ons pensioen nemen en in Nieuw-
Guinea wonen," zei Bull dus plotseling tot haar.
„Wat?" Treesje zeeg naar adem snakkend achterover
in haar stoel en werd bleek.
„Precies wat ik zeg," knikte Bull, en streek met
zijn linkerhand door zijn krullen, dat ze recht
overeind bleven staan en hem een strijdlustig aanzien
gaven. „Ik heb genoeg van dit tamme leventje.
We kunnen daarginds royaal leven van f 75.— per
maand, beter dan hier van mijn volle salaris. Ik zal
zorgen dat je altijd zo veel eten in de keuken hebt
25