Untitled - Stichting Papua Erfgoed

aai onder zich zag liggen. Daarbeneden, onder aan
het steile pad, op een stukje strand met een paar
klapperbomen (kokospalmen), zag hij het posthuis
van Pim liggen. Waarom dit posthuis met het kleine
houten steigertje er naast Pim heette, had niemand
Bull kunnen vertellen, maar iedereen sprak van Pim,
en een vreemdeling had daardoor gemakkelijk
kunnen denken, dat er een dorpje of tenminste een
gehucht lag. Maar er was niets anders dan het
posthuis, dat er al even verlaten uitzag als dat aan
het Sentanimeer. Er was ook nergens een vlerkprauw
te zien, behalve dan een heel eind de baai in,
waar drie grote dorpen lagen, die op palen waren
gebouwd boven de riffen. Die dorpen lagen te ver
af om te beschreeuwen, en om er te komen had je
een vaartuig nodig.
Nu liep het al tegen drie uur in de namiddag en
Bull had zijn intrek kunnen nemen in het posthuis,
om daar te overnachten of te wachten tot een der
in de baai vissende vlerkprauwen wat dichter onder
de wal kwam, maar hij gaf er de voorkeur aan zijn
reis verder te voet voort te zetten. Er was namelijk
ook nog zo iets van een pad, dat door de bergen langs
de kust naar Hollandia voerde. Een moeilijk begaanbaar
pad, en veel langer dan de weg over zee.
Het liep tegen zonsondergang, alvorens Bull de
laatste helling beklommen had en zich doodmoe op
95