Untitled - Stichting Papua Erfgoed

niemand had, als zij, het vermogen om over het hoge
gebergte heen te zien.
Een paar uur later zagen zij heel uit de verte de
inham, waarachter de Baai van de Rode Aarde moest
liggen, waar zij nu vier jaren geleden voet aan wal
hadden gezet. Vooral voor Treesje was er in die tijd
veel veranderd. Toen was zij een onzekere toekomst
tegemoetgegaan. Zij had zelfs niet de zekerheid
gehad van een dak boven het hoofd gedurende de
eerste dagen en was door bange voorgevoelens gekweld
geweest. Nu liet ze daar in het binnenland een
geriefelijk huis achter met muskietengaas voor deuren
en vensters. Een huis en meubels, waarvan elk
onderdeel met herinneringen verbonden was. Een
provisiekamer, tot de nok gevuld met eten. Een
badkamer met stromend water. Electrisch licht
overal, waarvoor niet zoals op Java een maandelijkse
rekening gepresenteerd werd. Een zagerij en
een koffiefabriek, welke laatste voldoende kon produceren
om heel Nieuw-Guinea te voorzien van de
in de wildernis zo onontbeerlijke, geurige drank.
Ja, tóén had Treesje de toekomst met bezorgdheid
tegemoetgezien, ondanks de rooskleurige voorstellingen
van Bull. Nu kostte het haar moeite
om afscheid te nemen, al was het maar voor enkele
maanden, zoals zij dacht. Afscheid, ook van het graf
van Boeng tegen de helling achter het waterwiel.
179