Untitled - Stichting Papua Erfgoed

ning. Het duurde even voor hij het woord nam,
terwijl het geroezemoes in de zaal hoe langer hoe %
luider werd. De vergadering leek wel op een bijenvolk, \
dat gestoord is. De voorzitter klopte met zijn hamer
en verzocht om stilte. Hij moest herhaalde malen
kloppen, alvorens Bull zich verstaanbaar kon maken.
Toen leunde hij over zijn lessenaar en sprak met
ijskoude stem: „Ik nodig de laatste spreker uit
hier even voor het voetlicht te komen, zodat we
hem allen duidelijk kunnen zien."
„Waarvoor is dat nodig?" klonk de kraakstem
achter in de zaal.
„Omdat de vergadering graag wil zien wie er
spreekt, dat moet u al opgevallen zijn. Of durft u
zich misschien niet te tonen en doet u liever aanvallen
vanuit het donker?"
„Durven?" De man kwam naar voren en werd
nu beschenen door het lamplicht. Ja, het was
Latering, ten voeten uit. Alleen nog wat lelijker en
uitgedroogder dan vroeger. Met harde, zelfzuchtige
lijnen in het gelaat en neerhangende mondhoeken.
„Het wil me voorkomen, dat ik u herken, meneer
Latering," begon Bull, de zo gehate stem nabootsend.
„Ik herkende ook dadelijk uw stem, en als ik die niet
herkend had, zou ik u toch herkend hebben uit wat u
zei. Want niemand anders dan Latering zou zo
kunnen spreken."
190