Untitled - Stichting Papua Erfgoed

maken en zal ik u alles laten zien," onderbrak Bull
hem.
„Denk er om, dat we over anderhalf uur lunchen,"
zei Treesje, en ze vroeg niet eens of de gezaghebber
bleef, want dat sprak voor haar vanzelf.
Lunchen, eten, slapen, als de gast maar voor lief
nam wat zij aan te bieden had.
Douwe Urver dronk zijn kop leeg, stak nog een
hap pisang-goreng in zijn mond en stond op.
Nieuwsgierig volgde hij zijn gastheer naar de zaagmachine
en het waterwiel daar vlak achter. Hij
stond er sprakeloos bij, terwijl Bull hem triomfantelijk
aankeek. Een zelfgebouwde zaagmachine,
nog wel met Papoeabogen er in. Hoe heb je het
verzonnen, kerel, dacht Urver, jij bent wel een heel
bijzondere voortrekker, en met zulke mensen zou je
in dit land wonderen kunnen doen. — Maar Bull
las nog iets anders in zijn gelaat dan bewondering
alleen. Een soort weifeling, alsof hij een innerlijke
tweestrijd voerde. Zou hij.... of zou hij niet. Tenslotte
scheen hij tot een besluit gekomen... hij zou...
„Laten wij hier even gaan zitten," sprak hij tot
Bull, en zette zich op een stapel gezaagd hout. Hij
haalde zijn koker te voorschijn en bood Bull een
sigaret aan, voor hij vervolgde: „Ik merk wel, dat
u een man bent, met wie ik het best open kaart speel
en die daar geen misbruik van zal maken."
76