Untitled - Stichting Papua Erfgoed

maar zij aanvaardde moedig haar lot. Ook zag zij,
dat Boeng al direct goede maatjes was geworden
met de meest krijgshaftig uitziende Papoea, een
grote kerel, die zijn zwarte gezicht met rode en witte
verfstof beschilderd had, en een bos veren in zijn
kroeshaar en een bloederige zwijnestaart in zijn
doorboorde oorlel droeg. Deze man speelde met
Boeng alsof hij zelf nog een kind was, stootte allerlei
onverstaanbare geluiden uit, tot grote vreugde van
de kleine jongen, en leerde hem met pijl en boog
omgaan. Mensen, die zoveel van kinderen houden,
kunnen onmogelijk slecht zijn, dacht ze bij zichzelf,
en deze gedachte gaf haar moed.
Na vijf dagen, waarin zij al meer en meer vertrouwd
was geraakt met de nieuwe omgeving en
waarin zij telkens bewijzen had ontvangen, dat de
Papoea's het werkelijk goed met haar meenden,
doordat zij geregeld kwamen aandragen met vers
gevangen vis en aardvruchten, kwam Bull terug.
„Ons huis staat er al!" riep hij van verre. ,,Morgen
gaan wij er heen!" Ook bracht hij twintig sterke
kerels mee als dragers.
Het was een stevige mars naar Sentani: heuvel op,
heuvel af. Eerst door dichte bossen, toen langs een
slingerend pad door uitgestrekte velden met een
manshoge, stekelige grassoort, waar zelfs de geiten
hun neus voor optrokken. Alleen aan de heel jonge
41