Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Het duurde geen half uur, of we waren het eens.
Nou, en ik, ik had alleen maar gehoopt hem een
paar honderd kubiek hout te verkopen, om dan
voor eigen rekening de weg en de bruggen in orde
te gaan maken. Sufferd! zegt ie, dat is toch jóüw
werk niet, dat moet het gouvernement doen. En
meteen komt ie met z'n voorstel. Schitterend gewoon.
... de kans van m'n leven!"
Treesje was bezig een paar nieuwe broeken voor
Boeng te naaien. Er speelde een raadselachtig
glimlachje om haar lippen, maar ze gaf geen antwoord.
„Nou, Trees, je zegt ook niet veel. Ben jij dan niet
blij?"
„Natuurlijk wel, maar...."
„Maar wat?"
„Ach, ik wil geen domper op je blijdschap zetten.
Maar ik vind toch, dat het een handige kerel is om
zó goed partij te trekken van je enthousiasme. En ik
hoop, dat je goed uit je ogen zal kijken, dat ie je
misschien niet al te handig af is en je uitbuit."
Bull keek verwonderd en ook een beetje geërgerd
van zijn werk op: „Dat is nou weer net iets voor een
vrouw. In plaats van dolblij te zijn, dat we zo onverwacht
een duw in de goede richting krijgen, begin je
wantrouwend te doen. Zeg op, wat mankeert er
aan die Urver? Bevalt hij je niet?"
86