Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Douwe Urver had slechts zelden politie bij zich op
zijn tochten en niemand had ooit een vuurwapen
in zijn hand gezien. Een wandelstok met zilveren
knop was alles wat hij ook nu bij zich had. Maar de
Papoea's wisten uit verhalen van hun ouders en
grootouders, hoe gevaarlijk het is een blanke aan
te vallen. Vroeger, toen ze dit nog niet wisten,
hadden ze wel eens zulk een vergissing begaan.
Toen waren er blanke zendelingen en ambtenaren
gedood en opgegeten. Dat was dan een groot feest
geweest, maar nog voordat ze het eens waren geworden
over het verdelen van de buit, was er een
schip voor anker gegaan in de baai. Plotseling waren
er rookwolken uit de zijden van dit schip te voorschijn
gesprongen en even daarna rolde de donder
en sloeg de bliksem in tussen hun hutten aan het
strand. Vele mannen en vrouwen waren toen gevallen
om niet weer op te staan. De anderen waren de
bossen in gevlucht en hadden van daaruit gezien,
hoe tientallen witte mannen naar het strand roeiden,
de hutten in brand staken en de tamme varkens
als buit meevoerden. Toen zat de schrik er in en
waagde niemand het meer zich aan een blanke te
vergrijpen. Daarom behoefde Urver dan ook geen
gewapend geleide op zijn inspectietochten en had hij
voldoende aan zijn stok met zilveren knop, waaraan
de Papoea's eenzelfde betekenis toekenden als aan