Untitled - Stichting Papua Erfgoed

ook om de Tanah-Merah-baai al uit de verte gezien
hadden. Hij had de vorm van een Duitse soldatenhelm,
was rood en er groeide nagenoeg niets op.
„Dat is een van die ijzerbergen, waar we zo'n last
van gehad hebben," legde Bull uit. „Er zijn er hier
nog veel meer.... puur ijzer. Ze zijn magnetisch.
Zo maar duizenden tonnen ijzer voor het oprapen.
We zouden hier een hoogoven moeten hebben."
Maar Treesje gaf geen antwoord meer. Het totaal
verlaten landschap begon haar te drukken. Heinde
en ver geen menselijke woning te zien, noch iets
anders, dat op aanwezigheid van mensen wees.
Alleen in de verte, boven de oevers van het meer,
kronkelde wat rook. De zon brandde onbarmhartig
en stak, ook wanneer er een wolk voorlangs schoof.
„We zijn een beetje laat," verontschuldigde Bull,
die zag, dat het zweet zijn vrouw langs gelaat en
lichaam droop, zodat haar kleren op het lichaam
vastplakten. „'s Morgens vroeg is het hier heerlijk,
en het uitzicht...."
„Ik begrijp niet waarom je ons dit alles op de hals
haalt," zuchtte Trees. ,,We hadden het zo goed, en
over een paar jaar...."
„Ja, over een paar jaar zou ik gepensionneerd
zijn als onderluitenant met bijna tweehonderd gulden
in de maand. Dan hadden we naar Holland kunnen
gaan en een huisje kopen, ergens in Den Haag of in
44