pdf - IPV

vatting die het onderwijssysteem stap voor stap is gaan beheersen. Jongeren kiezen pas voor het technisch onderwijs
wanneer het ASO hen te zwaar valt. En als ook het TSO niet lukt, kiezen ze voor een beroepsrichting.
‘Het technisch en beroepsonderwijs en zeker ook het systeem van deeltijds werken – deeltijds leren zijn
dringend aan herwaardering toe’, vindt ondernemer Flor Joosen. ‘Vandaag is kiezen voor een praktijkgerichte
scholing een negatieve keuze. Ik kom haast geen jongeren meer tegen die een technische of beroepsopleiding
volgen omdat ze kiezen voor een welbepaald beroep. In meer dan de helft van de gevallen gaat
het om jongeren die niet mee konden in het ASO en daarom naar een gemakkelijkere studierichting gingen.
Meestal moesten ze daarbij wat tegenslagen verwerken, wat tot de nodige frustraties leidde en hun
motivatie fnuikte. Van die jongeren kan je niet verwachten dat ze — wanneer ze beginnen te werken —
plots blaken van ijver en vlijt.’
Het probleem van te weinig technisch geschoolde jongeren en een beperkt aantal arbeidskrachten met een juiste
beroepsattitude overstijgt de voedingsnijverheid. Andere sectoren die met praktijkgeschoolden werken, delen de
ervaring. Omdat het probleem dieper zit, kan de voedingsnijverheid deze moeilijkheid nooit op eigen kracht overbruggen.
Daarvoor moeten er ook inspanningen komen vanop het beleidsniveau en uiteraard ook vanuit het
onderwijs zelf. Toch betekent dit niet dat de bedrijfswereld geen rol kan spelen en bij de pakken moet blijven neerzitten.
Ondernemingen die een sterker onderwijssysteem verwachten, moeten daar zelf verantwoordelijkheid in
nemen en zoeken naar samenwerking met scholen.
Joris Brams van Alken-Maes vindt investeren in onderwijs een verplichting voor ondernemers: ‘er bestaat
zoiets als sociale verantwoordelijkheid. Je bent betrokken bij de mensen met wie je werkt van begin tot
einde. Dat betekent
dat je hen behoorlijk
behandelt. Voor mij is
het bijvoorbeeld niet
meer dan normaal
dat je bij afvloeiing
samen met je mensen
zoekt naar nieuwe
perspectieven. Maar
ik vind dat je nog een
stapje verder moet
gaan en als bedrijf
kansen moet scheppen
voor toekomstige
werknemers.
Investeren in samenwerking met het onderwijs ligt in die lijn.’ ‘Maar zelfs wanneer je als ondernemer die
sociale rol niet zo sterk ervaart,’ vervolgt Joris Brams, ‘dan denk ik nog dat het voor bedrijven logisch is
om zich ten aanzien van het onderwijs te engageren. Iedereen wil toch zoveel mogelijk potentieel op de
arbeidsmarkt aantreffen? Als bedrijf kan je dan twee dingen doen: ofwel hoop je dat jongeren en leerkrachten
het samen zullen rooien en tot het gewenste resultaat komen, ofwel tracht je daar zelf een beetje
in te sturen.’
Samenwerking van onderwijs en industrie begint met elkaar leren kennen. Wanneer het uiteindelijke doel is dat
leerkrachten beter inspelen op de verwachtingen van het bedrijfsleven, veronderstelt dit dat ze die ook kennen.
Zowel aan de kant van het onderwijs als aan bedrijfszijde leven er foute ideeën. Beide kanten moeten stappen zetten
om een juist beeld van elkaar te vormen.
3/Onderwijs
en industrie
43