17 ağustos 1999 marmara ve 12 kasım 1999 bolu-düzce depremleri ...

11
Dr.Hüseyin USTA
DEPREM, EMEĞİMİZ, ALINTERİMİZ, TTB,
ÇELİŞKİLER VE GELECEK ÜZERİNE
15 Ağustos:5 yıl sonra ilk kez üç günlüğüne Trabzon’da köyümdeyim. Çocukluğumun geçtiği, çelişkileri
öğrendiğim yerlerde düş kuruyorum “bu ülke ne güzel, geleceği kazanmalıyız, planlamalıyız” diye.
17 Ağustos 03:20:mahçupca alabildiğim cep telefonum işe yarıyor, uyandırılıyorum İstanbul’dan,
“Deprem oldu, sokaktayız. Merkez İzmit’miş” haberi.
İzmit’ten bir arkadaşımın cep telefonuna ulaşabiliyorum, eşim Nesrin çocuklarla yanlarında ve yaşıyorlar.
Alabildiğim ilk güzel haber.
04:00; ilk radyo haberi “Merkez Gölcük, Richter ölçeği ile 6.8 ve altmış ölü”.
Yakınlarımı kaldırıyorum. Ülkemi, binalarımızı, sistemi, kurumları bilmek kötü o an. “6.8 ise en az
onbeşbin ölü vardır, ben gidiyorum” diyebiliyorum. Saat 04:30, yakınlarımızı şaşkın bir şekilde bırakıp kardeşimle
yola koyuluyoruz.
12 saatlik Adapazarı yolunu 8 saatte, yarım saatlik Adapazarı/İzmit yolunu 7 saatte alabiliyoruz. İlk veriler
inanılmaz. "Şimdi ne yapmalı, öncelik nerede" sorusu beynimi kemiriyor. Onbinlerce insanımız kurumlarla
birlikte ekaz altında. Tütünçiftlik'te halamın 4 katlı evi tost gibi. İçinde 6 yakınım, yanıbaşında ağlayan
akrabalarım. 18 Ağustos sabahı Kocaeli Tabip Odası'na gidiyorum, tabii ki kapalı. Kapısına not bırakıyorum,
bulunabileceğim olası yerler ve telefonumu da. Kriz Masası'ndan ilk vinci ve kepçeyi "kapmak başarısını"
göstererek enkaz başındayım. Hiç kimse hiçbir işi yapamayacak kadar şaşkın. Saat 15:00'te kucağımda
ilk çıkarabildiğimiz 8 yaşındaki yeğenim Merve var, morg olarak kullanılan Olimpik Buz Pateni Salonu'nda
ilerliyorum. İçeride 70 kadar ölü var.
O salonda çocuklar paten kayabilseler diye düşünmüştüm bir ara... Şimdi zorunluluktan Merve kucağımda
ben paten kayıyorum. İlk paten dersinde kayarak düşüyorum popomun üzerine, yine de Merve'yi yere
düşürmediğim için mutluyum. Ona daha sıkı sarılıyorum ve ağlamıyorum. Söz verdim Merve'ye ve tüm çocuklara;
ağlamanın, yasın zamanı değil, yapacak çok işimiz var; acil yardım ve kurtarma, sağlık hizmetlerinin
organizasyonu. Bugünleri aşarak geleceği planlamalıyız.
Bir kaç dize geçiyor usumdan. Ne kadar da güzeldi o dizeler ama zamanım yoktu not almaya. Sonra hatırlarım
diyorum sadece ve kolay bulunabilsin diye sonradan, Merve'nin ismini bir kağıda yazıp, üzerine
bırakarak ayrılıyorum oradan.
Başka enkazlara giderken yolda TTB Olağandışı Durumlarda Sağlık Hizmetleri Grubu'nun arabası geçiyor.
Trafiği durdurmak pahasına inip karşı yola geçerek arabaya yetişiyorum. Ata Abi arabada, çok kısa
görüşebiliyoruz. İletişim kurabileceğimiz kanalları bildirerek yollarımıza devam ediyoruz. Örgüt gerekli esas
şimdi, bireysel çabalarla bu işlerin çözülmeyeceğini biliyoruz zaten.
20 Ağustos sabahı elimde keser, yanımda Tabip Odası sekreteri Kezban habire indiriyorum, Tabip O-
dası’nın kilitli kapısına keseri. Demir kapıyı kırıyoruz. Ardından Yüksel yetişiyor, iç kapıyı ondaki anahtarla
açıyoruz ve Odamızdayız. Aylarca, yıllarca sürecek olağandışı durumlarda hekimlik çalışmasının lojistik
desteği için faksı, fotokopi makinesini, bilgisayarı taşıyoruz beşinci kattan aşağıya. Düşünüyorum; bugünü,
yarını planlamak lazım. TTB gönüllüleri gelmeye başladı. "Ara kabloyu, zımbayı, delgeçi, üye listemizi u-
nutmayalım Kezban diyorum". Unutulmayacak o kadar şey var ki...
Deprem sonrası Oda’nın telefonuna ilk kez cevap verebiliyorum, bir üyemiz arıyor. "Depremde ölen
hekimlerden boşalan işyeri hekimliği var mı?" diye soruyor. Kızmamaya karar vererek yardıma çağırıyorum.