17 ağustos 1999 marmara ve 12 kasım 1999 bolu-düzce depremleri ...

MARMARA VE BOLU DEPREMLERİ SONRASINDA TÜRK TABİPLERİ BİRLİĞİ FAALİYETLERİ
16
Dr. Cavit Işık Yavuz
Dr. Coşkun Ova Şeyhoğlu
"İÇİNDEN TREN GEÇEN ŞEHİR"
halbuki korkulacak
hiçbir şey yoktu ortalıkta
herşey naylondandı
o kadar
ve ölünce
beş on bin birden ölüyordu
güneşe karşı
(Turgut Uyar/Geyikli Gece)
Trenleri severdik; çınarların altında uzayan ve zaten ince bir şerit gibi dağla deniz arasında sıkışmış olan
şehri, daha da ince iki şeride bölen demiryolunu da.
Demiryolunu severdik; sıcak yaz günlerinde güneşe, yağışlı günlerde yağmura karşı, altlarındaki caddede,
bir o yana, bir bu yana koşuşturan insanlara, kendilerini siper eden fedakar çınarları da.
Çınarları severdik; tünedikleri dallardan gece gündüz altlarında koşuşturan bizlere, kahkahalarla gülen, sık
sık trenleri asabi haykırışlarla protesto eden kargaları da.
Kargaları severdik; onlara mekan olan bu şehri de, İzmit'i de...
İzmit...
İçinden tren geçen şehir... Şehrimiz...
uyuyorduk,
altımızda sancıyla devinen toprağın
haykırışlarıyla uyandık.
Biz, o ağustos gününü yaşamadan önce, iki ruhdar arabayla giderken çıkmaz bir sokağa girmiştik. Tam da,
"Dergi mergi bir şeyler yapalım"ı tartışıyorduk. Sokaktaki çocuklar top oynuyorlardı. Güldüler sokaktan geri
geri çıkışımıza.
O çocuklar nerede acaba şimdi?
O sokak daha bir çıkmaz,
Şehir daha bir....
uyuyorduk,
üstümüze örtülen
gece mavi kefenlerle uyandık.
Küçük acılarımız, küçük mutluluklarımız vardı bizim ve çocuklarımız...
Sonra; karanlığı, üzerine bastığımız toprağın öfkesini, dehşeti yaşadık. Enkazları yaşadık, enkaz olduk. Hafif,
ağır, orta hasarlar yerleşti belleklerimize. Dostlarımız, arkadaşlarımız, her gün gördüğümüz yüzler eksildi
yaşantımızdan.
Ağlamayı unuttuk gidenlerin ardından, kalanlarla uğraşmak gerekti çünkü; acılarımızı unutup, acıları gidermek
gerekti.
uyuyorduk,
parçalanan yaşamın
çığılığıyla uyandık