PDF - Wolne Lektury

— Naszej krzywdy przecie byście nie chcieli…
— Za Jagienką pójdą Moczydoły — rzekł wymijająco Zych.
— Zaraz?
— Zaraz. Innej bym nie popuścił, a jej popuszczę.
— Bogdaniec i tak w połowie Zbyszków⁹⁶⁹, a da Bóg zdrowie, to mu go zagospodaruję
jako się patrzy. Miłujecież wy Zbyszka?
Na to Zych począł mrugać oczyma i rzekł:
— Gorzej to, że jakoś Jagienka, byle kto o nim wspomniał, zaraz się do ściany obraca.
— A jak wspominacie innych?
— Jak innego wspomnę, to jeno prychnie i powiada: „czegóż⁈”
— Ano widzicie. Da Bóg, że przy takiej dziewce zapomni Zbyszko o tamtej. Ja stary,
a też bym zapomniał… Napijecie się miodu?
— Napiję się.
— No, opat… juści mądry człowiek! Bywają między opatami, jako wiecie, całkiem
świeccy ludzie, ale ten, choć między mnichami nie siedzi — przecie jest ksiądz — a ksiądz
zawsze lepiej poradzi od zwykłego człeka, bo i na czytaniu się zna, i z Duchem Świętym
jest w pobliskości. A wy, że dziewczynie zaraz Moczydoły puścicie — to słusznie. Ja też,
byle Pan Jezus do zdrowia pomógł, co będę mógł Wilkowi z Brzozowej kmieciów odmówić⁹⁷⁰,
to odmówię. Po źrebiu⁹⁷¹ dobrej ziemi każdemu dam, bo w Bogdańcu ziemi nie
brak. A Wilkowi⁹⁷² niech się na Boże Narodzenie⁹⁷³ pokłonią i do mnie przyjdą. Albo
to im nie wolno? Z czasem to i gródek w Bogdańcu zbuduję, godny kasztelik z dębów
i z rowem wokół… Zbyszko i Jagienka niech sobie ninie⁹⁷⁴ na polowiczko⁹⁷⁵ razem chadzają…
Myślę, że i śniegu niezadługo czekać… Wezwyczai⁹⁷⁶ się jedno do drugiego —
i chłopak o tamtej zapomni. Niech sobie chadzają. Co tam długo gadać! Dalibyście mu
Jagienkę czy nie dali?
— Dałbym. Z dawna my to przecie uradzili⁹⁷⁷, żeby jedno było dla drugiego, a Moczydoły
i Bogdaniec dla naszych wnuków.
— Grady! — zawołał z radością Maćko. — Bóg da, że posypie się ich jak gradu. —
Opat będzie ich nam krzcił…
— Byle nadążył! — zawołał wesoło Zych. — Ale was to już dawno w takiej radości
nie widziałem.
— Bo mi pocieszno w sercu… Zadziora wyszła, a co do Zbyszka, wy się o niego nie
bójcie. Wczoraj, jak Jagienka na koń siadała… wiecie… wiatr dął… Pytam ja tedy Zbyszka:
„Widziałeś?” — a jego zaraz ciągoty⁹⁷⁸ wzięły. I tom też zmiarkował⁹⁷⁹, że z początku mało
ze sobą gadali, a teraz, jak razem chodzą, to ciągle jedno ku drugiemu szyję obraca i tak
uradzają… uradzają!… Napijcie się jeszcze.
— Napiję się…
— Za zdrowie Zbyszka i Jagienki!
�������� ����������
Stary Maćko nie mylił się mówiąc, że Zbyszko i Jagienka radzi⁹⁸⁰ z sobą przestają⁹⁸¹, a nawet
że tęsknią do siebie. Jagienka pod pozorem odwiedzin chorego Maćka przyjeżdżała
częstokroć do Bogdańca, z ojcem lub sama, Zbyszko przez samą wdzięczność wpadał co
czas jakiś do Zgorzelic, więc wraz z upływem dni wyrodziła się między nimi bliska zażyłość
i przyjaźń. Poczęli się lubić i chętnie z sobą „uradzać”, to jest rozmawiać o wszystkim,
⁹⁶⁹��y�z��� (daw.) — Zbyszkowy, należący do Zbyszka.
⁹⁷⁰������� — tu: przekonać do odejścia.
⁹⁷¹�r�� — dawna miara powierzchni ziemi.
⁹⁷²������� — poddani Wilka.
⁹⁷³�a ��ż� �ar������ — Boże Narodzenie stanowiło zwyczajowy termin, do którego obowiązywały umowy.
⁹⁷⁴����� (daw.) — teraz.
⁹⁷⁵������cz�� — polowanie.
⁹⁷⁶��z�ycza�� ��� — przyzwyczaić się.
⁹⁷⁷�ra��� (daw.) — ustalić.
⁹⁷⁸c�����y — pożądanie.
⁹⁷⁹z��ar���a� (daw.) — zauważyć, zorientować się.
⁹⁸⁰ra�� (daw.) — chętnie.
⁹⁸¹�rz���a�a� (daw.) — przebywać.
������ ����������� Krzyżacy� ��� ���r��zy 104
Pożądanie