PDF - Wolne Lektury

I w tej samej chwili błysnął nożem przy gardle giermka. Lecz nim zdołał pchnąć,
Czech, który już od dawna śledził jego ruchy, chwycił go swymi żelaznymi rękoma za
prawicę, wygiął ją, zakręcił, aż chrupnęły stawy i kości — i dopiero usłyszawszy okropny
ryk bólu, wspiął konia — i pomknął jak strzała, zanim inni zdołali mu zastąpić. Bracia
Rotgier i Got�yd poczęli go gonić, ale wnet wrócili, przerażeni strasznym krzykiem Danvelda.
De Löwe podtrzymywał go pod ramiona, on zaś z twarzą bladą i zarazem zsiniałą
krzyczał tak, że aż pocztowi, jadący przy wozach znacznie na przedzie, wstrzymali konie.
— Co wam jest? — pytali bracia.
Lecz de Löwe kazał im jechać co sił, sprowadzić wóz, albowiem Danveld widocznie
nie mógł się na kulbace¹⁴⁵² utrzymać. Po chwili zimny pot okrył mu czoło i zemdlał.
Po sprowadzeniu wozu ułożono go na słomie i ruszono ku granicy. De Löwe pilił¹⁴⁵³,
albowiem rozumiał, że po tym, co zaszło, nie można czasu tracić nawet dla opatrunku
Danvelda. Siadłszy przy nim na wozie, wycierał od czasu do czasu śniegiem jego twarz,
ale nie mógł przywrócić mu przytomności.
Dopiero w pobliżu granicy Danveld otworzył oczy i począł obzierać się¹⁴⁵⁴ jakby ze
zdziwieniem dokoła.
— Jak wam jest? — spytał Lówe.
— Nie czuję bólu, ale nie czuję i ręki — odrzekł Danveld.
— Bo wam już zdrętwiała — dlatego i ból minął. W ciepłej izbie wróci. Tymczasem
podziękujcie Bogu i za chwilę ulgi.
A Rotgier i Got�yd zbliżyli się zaraz do wozu.
— Stało się nieszczęście — rzekł pierwszy — co teraz będzie?
— Powiemy — odparł słabym głosem Danveld — że giermek zamordował de Fourcy'ego.
— Nowa ich zbrodnia i winowajca wiadomy! — dodał Rotgier.
�������� ���������� �������
Czech tymczasem poleciał jednym pędem wprosi do leśnego dworca i zastawszy jeszcze
w nim księcia¹⁴⁵⁵, opowiedział jemu pierwszemu, co się stało. Na szczęście, znaleźli się
dworzanie, którzy widzieli, że giermek wyjechał bez broni. Jeden z nich krzyknął mu był
nawet na drogę półżartem, aby wziął jakie żelaziwo, bo inaczej Niemcy go pokołaczą, ów
jednak, bojąc się, aby rycerze nie przejechali tymczasem granicy, skoczył na konia tak jak
stał, w kożuchu tylko, i pognał za nimi. Świadectwa te rozproszyły wszelkie wątpliwości
księcia co do tego, kto mógł być zabójcą de Fourcy'ego, ale napełniły go niepokojem
i gniewem tak wielkim, że w pierwszej chwili chciał wysłać pościg za Krzyżakami, aby
ich w łańcuchach odesłać wielkiemu mistrzowi na ukaranie. Po chwili jednak sam zmiarkował¹⁴⁵⁶,
że pościg nie zdołałby już dosięgnąć rycerzy przed granicą, i rzekł:
— Wyślę wszelako pismo do mistrza, aby zasię wiedział, co oni tu wyrabiają. Źle się
poczyna dziać w Zakonie, bo drzewiej posłuch był okrutny, a teraz byle komtur¹⁴⁵⁷ na
swoją rękę poczyna. Dopust Boży, ale za dopustem idzie kara.
Po czym zamyślił się, a po chwili znów począł mówić do dworzan:
— Tego jeno¹⁴⁵⁸ nie mogłem nijak wyrozumieć, po co oni gościa zabili — i żeby nie
to, że pachołek bez broni pojechał, miałbym na niego posądzenie.
— Ba — rzekł ksiądz Wyszoniek — a po cóż by go pachoł miał zabijać, któren¹⁴⁵⁹
go przedtem nigdy nie widział, a po drugie, choćby i miał broń, jakże mu było jednemu
na pięciu uderzyć — i na ich poczty zbrojne.
¹⁴⁵²����a�a — wysokie siodło, przeważnie wojskowe.
¹⁴⁵³����� — poganiać.
¹⁴⁵⁴��z��ra� ��� — oglądać się za siebie.
¹⁴⁵⁵�a���z � ��ar�zy ��ar�za����� — (ok. 1346–1429), książę mazowiecki, lennik Władysława Jagiełły.
¹⁴⁵⁶z��ar���a� (daw.) — zorientować się.
¹⁴⁵⁷�����r — zwierzchnik domu zakonnego bądź okręgu w zakonach rycerskich, do których zaliczali się
krzyżacy.
¹⁴⁵⁸���� (daw.) — tylko.
¹⁴⁵⁹���r�� — dziś popr.: który.
������ ����������� Krzyżacy� ��� ���r��zy 165