PDF - Wolne Lektury

dlu⁴³⁷ począł udawać śpiew słowika, co widocznie weseliło króla. Po nim drugi obchodził
stół wraz ze służbą obnoszącą potrawy, stawał nieznacznie za gośćmi i naśladował bliskie
brzęczenie pszczoły tak dokładnie, że jaki taki kładł łyżkę i poczynał oganiać czuprynę.
Na ten widok inni wybuchali śmiechem. Zbyszko pilnie usługiwał księżnie i Danusi, lecz
gdy z kolei i Lichtenstein począł się klepać w łysiejącą głowę, zapomniał znów o niebezpieczeństwie
i począł śmiać się aż do łez, a stojący blisko niego młody kniaź litewski
Jamont, syn namiestnika smoleńskiego, pomagał mu w tym tak szczerze, że aż ronił⁴³⁸
potrawy z półmisków.
Lecz Krzyżak, spostrzegłszy wreszcie pomyłkę, sięgnął do kalety⁴³⁹, a jednocześnie
zwróciwszy się do biskupa Kropidły, przemówił do niego kilka słów po niemiecku, które
biskup zaraz po polsku powtórzył:
— Szlachetny pan mówi ci tak: — rzekł zwracając się do błazna — dostaniesz dwa
skojce⁴⁴⁰, ale nie brzęcz za blisko, gdyż pszczoły się odpędza, a trutniów się bije…
Na to trefniś pochował dwa skojce, które mu podał Krzyżak, i korzystając z przysługującej
błaznom na wszystkich dworach wolności odrzekł:
— Dużo miodu w ziemi dobrzyńskiej, ⁴⁴¹, dlatego ją trutnie obsiadły. Bijże ich, królu
Władysławie!
— Naści⁴⁴² i ode mnie grosz, boś dobrze powiedział — rzekł Kropidło — jeno pamiętaj,
że gdy leziwo⁴⁴³ się urwie, to bartnik kark skręci. Mają żądła te malborskie trutnie,
które Dobrzyń obsiadły, i niebezpiecznie leźć na ich barć.
— O wa! — zawołał Zyndram z Maszkowic⁴⁴⁴, miecznik krakowski — można ich
wykurzyć!
— Czym?
— Prochem!
— Albo toporem barć ściąć! — rzekł olbrzymi Paszko Złodziej z Biskupic⁴⁴⁵.
Zbyszkowi rosło serce, sądził bowiem, że takie słowa zapowiadają wojnę. Ale rozumiał
je Kuno Lichtenstein, który przebywając długo w Toruniu i Chełmnie wyuczył się polskiej
mowy i nie używał jej tylko przez pychę. Teraz jednak, podrażnion słowami Zyndrama
z Maszkowic, utopił w nim swoje szare źrenice i odrzekł:
— Zobaczymy.
— Widzieli ojce nasi pod Płowcami⁴⁴⁶, a i my widzielim pod Wilnem — odpowiedział
Zyndram.
— �a� �����c���⁴⁴⁷— zawołał Kropidło. — �a�� �a�! Niech jeno ksiądz Mikołaj
z Kurowa ustąpi z biskupstwa kujawskiego, a król miłościwy mnie po nim naznaczy,
powiem wam tak piękne kazanie o miłości między chrześcijańskimi narodami, iż was do
cna skruszę. Cóż to jest bowiem nienawiść, jeśli nie �����, a do tego ����� ����r�a���… ogień
tak okrutny, że woda mu nie poradzi — i chyba winem trzeba go zalewać. Wina dawajcie!
Pojedziemy na ops⁴⁴⁸! jak mawiał nieboszczyk biskup Zawisza z Kurozwęk⁴⁴⁹!
— A z opsu do piekła, jak mówił diabeł! — dodał trefniś Ciaruszek.
— Niechże cię porwie! — Cudniej będzie, jeśli was porwie. Nie widziano jeszcze
diabła z Kropidłem, ale tak myslę, że wszyscy będziemy mieli tę uciechę…
— Wpierw ciebie jeszcze pokropię. Wina dajcie i niech żywie miłość miedzy chrześcijany!
⁴³⁷zy��� — mebel do siedzenia, podobny do taboretu.
⁴³⁸r���� (daw.) — strącać.
⁴³⁹�a���a — woreczek na pieniądze, zawieszany u pasa.
⁴⁴⁰�����c — średniowieczna moneta, 1/24 grzywny.
⁴⁴¹z����a ���rzy���a — obszar na wschód od Torunia, zagarnięty przez Krzyżaków wskutek bezprawnej umowy
z księciem Władysławem Opolczykiem.
⁴⁴²�a�c� (daw.) — masz.
⁴⁴³��z��� — przyrząd pomagający w chodzeniu po drzewach.
⁴⁴⁴�y��ra� z �a�z����c — (zm. ok. 1414) polski rycerz niemieckiego pochodzenia.
⁴⁴⁵�a�z�� ��a���� z �������c� z�a�y ������� — rycerz, uczestnik bitwy pod Grunwaldem.
⁴⁴⁶����a ��� ����ca�� — rozegrana 27 września 1331 r. między wojskami Władysława Łokietka a oddziałami
krzyżackimi, przerwała krzyżacką kampanię przeciw Polsce.
⁴⁴⁷�a� �����c��� (łac.) — pokój z wami.
⁴⁴⁸��� (daw.) — rozpusta.
⁴⁴⁹�a���za z K�r�z��� — (zm. 1382), regent Królestwa Polskiego, biskup krakowski, kanclerz koronny, podkanclerzy
koronny. Niechętny mu kronikarz Janko z Czarnkowa pisze, że po jego śmieci w Kościele Mariackim
w Krakowie było słychać diabelskie krzyki „Pojedziemy na ops!”, tj. na rozpustę.
������ ����������� Krzyżacy� ��� ���r��zy 45