PDF - Wolne Lektury

jednocześnie nie tracił nadziei, zdawało mu się bowiem, że we dwóch z groźnym rycerzem
ze Spychowa potrafią wszystkiego dokazać — i że mogą się porwać choćby na całą potęgę
krzyżacką.
W izbie, prócz Juranda, ojca Wyszońka i pani, zastał także księcia¹⁶¹⁷ i pana de Lorche
oraz starego pana z Długolasu, którego książę, dowiedziawszy się o sprawie, wezwał także
na naradę, a to dla jego rozumu i doskonałej znajomości Krzyżaków, u których przesiedział
długie lata w niewoli.
— Potrzeba poczynać roztropnie, by zaś zapalczywością nie zgrzeszyć i dziewki nie
zgubić — mówił pan z Długolasu. — Mistrzowi należy się zaraz poskarżyć i jeśli W. Ks.
Mość da do niego pisanie, to ja pojadę.
— Pisanie dam i wy z nim pojedziecie — rzekł książę. — Nie damy dziecku zginąć,
tak mi dopomóż Bóg i Święty Krzyż. Mistrz boi się wojny z królem polskim i chodzi mu
o to, by sobie i Semka¹⁶¹⁸, brata mego, i mnie zjednać… Jużci nie z jego rozkazania ją
porywano — i nakaże ją oddać.
— A jeśli z jego rozkazania? — spytał ksiądz Wyszoniek.
— Chociaż to Krzyżak, więcej w nim uczciwości niż w innych — odrzekł książę —
i jakom wam rzekł, prędzej by on mi teraz chciał wygodzić niż mnie rozgniewać. Potęga
Jagiełłowa nie śmiech… Hej! zalewali oni nam sadła za skórę, póki mogli, ale ninie¹⁶¹⁹
obaczyli się¹⁶²⁰, że jak jeszcze i my Mazury pomożem Jagielle, to będzie źle…
Lecz pan z Długolasu począł mówić:
— Prawda jest. Krzyżaki po próżnicy niczego nie czynią; toteż tak miarkuję¹⁶²¹, że
jeśli dziewkę porwali, to jeno¹⁶²² dlatego, by Jurandowi miecz z rąk wytrącić i alibo wykup
wziąć, alibo ją wymienić.
Tu zwrócił się do pana ze Spychowa:
— Kogo macie teraz z jeńców?
— De Bergowa — odpowiedział Jurand.
— Znacznyż to kto?
— Widzi się¹⁶²³, że znaczny.
Pan de Lorche, usłyszawszy nazwisko de Bergowa, począł o niego wypytywać i dowiedziawszy
się, o co idzie, rzekł:
— To krewny hrabiego Geldrii¹⁶²⁴, wielkiego dobrodzieja Zakonu i z rodu Zakonowi
zasłużonego.
— Tak jest — rzekł pan z Długolasu, przetłumaczywszy obecnym jego słowa. — De
Bergowowie wielkie piastowali dostojeństwa w Zakonie.
— A przecież Danveld i de Löwe okrutnie się o niego upominali — rzekł książę. —
Co który gębę otworzył, to mówił, że de Bergow musi być wolny. Jako Bóg w niebie, tak
niechybnie po to oni dziewkę porwali, by de Bergowa wydostać.
— Za czym ją i oddadzą — rzekł ksiądz.
— Ale lepiej by wiedzieć, gdzie jest — rzekł pan z Długolasu. — Bo dajmy, że mistrz
spyta: komu mam rozkazać, by ją oddał? Cóż mu powiemy?
— Gdzie jest? — rzekł głucho Jurand. — Nie trzymają oni jej pewnie na pograniczu,
ze strachu, bym jej nie odbił, jeno gdzieś ją na dalekie mierzeje¹⁶²⁵ wiślane albo morskie
wywieźli.
A Zbyszko rzekł:
— Znajdziem ją i odbijem.
Lecz książę wybuchnął nagle tłumionym gniewem:
¹⁶¹⁷�a���z � ��ar�zy ��ar�za����� — (ok. 1346–1429), książę mazowiecki, lennik Władysława Jagiełły.
¹⁶¹⁸����� — Ziemowit IV (ok. 1352–1426), książę płocki, prowadzący samodzielną politykę zagraniczną, znany
jako dobry administrator.
¹⁶¹⁹����� (daw.) — teraz.
¹⁶²⁰��aczy� ��� (daw.) — zorientować się.
¹⁶²¹��ar���a� (daw.) — myśleć.
¹⁶²²���� (daw.) — tylko.
¹⁶²³���� ��� (daw.) — wydaje się.
¹⁶²⁴����r�a — prowincja Holandii położona pomiędzy rzekami IJssel, Moza i Ren.
¹⁶²⁵���rz��a — piaszczyste przedłużenie półwyspu, przen. wybrzeże.
������ ����������� Krzyżacy� ��� ���r��zy 190