You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
— Jakbyście wiedzieli — odrzekł Maćko z Turobojów — że nie brak im ni myśliwskiego<br />
sprzętu, ni też ludzi. To są osacznicy książęcy, ale są też i inni, którzy dla targu<br />
z puszczańskich komyszy¹³¹⁰ tu przychodzą.<br />
— Co będziem czynili? — przerwał Zbyszko — we dworze śpią jeszcze.<br />
— Ano, zaczekamy, aż się pobudzą — odparł Maćko. — Przecie nie będziem do<br />
drzwi kołatać i księcia, pana naszego, budzić.<br />
To rzekłszy, zaprowadził ich do ogniska, przy którym osacznicy ponarzucali im skór<br />
żubrzych i niedźwiedzich, a następnie poczęli ich skwapliwie częstować dymiącym mięsem<br />
— słysząc zaś obcą mowę, jęli się skupiać, ażeby na Niemca popatrzeć. Wnet rozniosło się<br />
przez ludzi Zbyszkowych, że to jest rycerz „aż zza morza” — i wówczas stało się naokół tak<br />
ciasno, że pan na Turobojach musiał użyć powagi, aby cudzoziemca od zbytniej ciekawości<br />
uchronić. De Lorche zauważył też w tłumie niewiasty, poprzybierane przeważnie również<br />
w skóry, ale rumiane jak jabłka i nadzwyczaj urodziwe, więc począł pytać, czy one także<br />
w łowach biorą udział.<br />
Maćko Turobojski wyjaśnił mu, że do łowów one nie należą, ale że przybywają wraz<br />
z osacznikami¹³¹¹ przez babską ciekawość albo jakby na jarmark, dla kupna miejskich<br />
towarów i sprzedaży leśnych bogactw. Jakoż tak było w istocie; ów dworzec¹³¹² książęcy<br />
był jakby ogniskiem, naokół którego, nawet w czasie nieobecności księcia, kupiły się¹³¹³<br />
dwa żywioły: miejski i leśny. Osacznicy nie lubili wychodzić z puszczy, gdyż nieswojo<br />
im było bez szumu drzew nad głowami, więc Przasnyszanie zwozili na ową leśną krawędź<br />
słynne swe piwa, mąkę mieloną w miejskich wiatrakach lub na wodnych młynach na<br />
Węgierce, sól rzadką w puszczy i poszukiwaną chciwie, żelaziwo, rzemienie i tym podobny<br />
owoc ludzkiej przemyślności, a brali w zamian skóry, kosztowne futra, suszone grzyby,<br />
orzechy, zioła w chorobach przydatne lub bryłki bursztynu, o które między Kurpiami<br />
nie było zbyt trudno. Z tego powodu około książęcego dworca wrzał jakby ustawiczny<br />
targ, który potęgował się jeszcze w czasie książęcych łowów, gdy i obowiązek, i ciekawość<br />
wywabiały mieszkańców z głębin leśnych.<br />
De Lorche słuchał opowiadań Maćkowych, przypatrując się z zajęciem postaciom<br />
osaczników, którzy żyjąc w zdrowym, żywicznym powietrzu i karmiąc się, jak zresztą<br />
większość chłopów ówczesnych, przeważnie mięsem — zdumiewali nieraz zagranicznych<br />
wędrowców wzrostem i siłą, Zbyszko zaś, siedząc przy ogniu, spoglądał ustawicznie na<br />
drzwi i okna dworca, zaledwie mogąc wytrwać na miejscu. Świeciło się tylko jedno okno,<br />
widocznie od kuchni, gdyż dym wychodził przez szpary między nie dość szczelnie dopasowanymi<br />
szybami. Inne były ciemne, połyskujące tylko od blasków dnia, który bielał<br />
z każdą chwilą i posrebrzał coraz mocniej ośnieżoną puszczę za dworem. W małych<br />
drzwiach wybitych w bocznej ścianie domostwa ukazywała się czasem służba w barwie<br />
książęcej — i z wiadrami lub cebrami na powerkach¹³¹⁴ biegła po wodę do studzien. Ludzie<br />
ci, zapytywani, czy wszyscy śpią jeszcze, odpowiadali, że dwór strudzon wczorajszymi<br />
łowami spoczywa dotąd, ale że już warzy się strawa na ranny posiłek przed wyruszeniem.<br />
Jakoż przez okno kuchenne począł wydobywać się zapach tłuszczów i sza�anu, który<br />
rozszedł się daleko między ogniskami. Skrzypnęły wreszcie i otwarły się drzwi główne,<br />
odkrywając wnętrze suto oświeconej sieni — i na ganek wyszedł człowiek, w którym<br />
Zbyszko na pierwszy rzut oka poznał jednego z rybałtów¹³¹⁵, których w swoim czasie<br />
widział między służbą księżny w Krakowie. Na ów widok, nie czekając na Maćka z Turobojów<br />
ni na de Lorche, skoczył Zbyszko z takim pędem ku dworowi, że aż zdziwiony<br />
Lotaryńczyk zapytał:<br />
– Co się stało temu młodemu rycerzowi?<br />
— Nic się nie stało — odrzekł Maćko z Turobojów —jeno miłuje jedną dwórkę<br />
księżny i rad by ją jako najprędzej uwidzieć.<br />
— Ach! — odpowiedział de Lorche, przykładając obie dłonie do serca.<br />
¹³¹⁰���y�z� — zarośla, chaszcze.<br />
¹³¹¹��acz��� — naganiacz.<br />
¹³¹²���rz�c (daw.) — dwór (budynek).<br />
¹³¹³����� ��� (daw.) — skupiać się, schodzić się.<br />
¹³¹⁴����r�� (daw.) — drążek do noszenia wiader, na którego każdym końcu zawieszano jedno.<br />
¹³¹⁵ry�a�� — wędrowny muzyk lub śpiewak.<br />
������ ����������� Krzyżacy� ��� ���r��zy 144