Ο Εργαζόμενος στην Ελλάδα και την Ευρώπη - Εκπαίδευση και Δια ...

υγείας των εργαζομένων και εφαρμογή της με σειρά ειδικότερων οδηγιών).7. Αναδιάρθρωση των επιχειρήσεων (οδηγίες 75/129,92/56 και 98/59 για τις ομαδικέςαπολύσεις, οδηγία 77/187 και 98/50 για τη διατήρηση των δικαιωμάτων των εργαζομένωνσε περίπτωση μεταβίβασης επιχείρησης ή μέρους της, οδηγία 80/987 γιατην προστασία των εργαζομένων μισθωτών σε περίπτωση αφερεγγυότητας του εργοδότη,96/71 σε περίπτωση απόσπασης εργαζομένων).8. Συμμετοχή εργαζομένων (οδηγία 94/45 για τα ευρωπαϊκά συμβούλια επιχειρήσεων).Το πλαίσιο αυτό από μόνο του δεν παρωθεί τα κράτη - μέλη προς την εναρμόνιση μετην κοινοτική νομοθεσία, όσο αυτά δεν έχουν την πολιτική βούληση να προχωρήσουν σεγενναίες αποφάσεις για τις εργασιακές σχέσεις ως σημαντική παράμετρο της κοινωνικήςτους πολιτικής. Αυτή η πραγματικότητα, ωστόσο, επιτείνει το λεγόμενο κοινοτικό κοινωνικόέλλειμμα, ιδιαίτερα σε εκείνες τις χώρες της Ε.Ε., οι οποίες έτσι και αλλιώς δεν είχανεκείνες τις αναγκαίες εθνικές υποδομές που θα τους επέτρεπαν να πλησιάσουν κοινωνικάκαι οικονομικά τις περισσότερο αναπτυγμένες. Όπως και να έχει το πράγμα, χρειάζεται νατονιστεί ότι η Ε.Ε., έστω και με τα προβλήματα που αναφέρθηκαν, επιχειρεί να διαπλάσειένα πλαίσιο θεσπισμένων ρυθμίσεων για την εργασία τόσο στον άξονα της εναρμόνισηςόσο και σε εκείνον της αντιμετώπισης των εξελίξεων, οι οποίες είναι άμεση απόρροια τηςδιεθνοποίησης των αγορών.Η Συνθήκη του Άμστερνταμ το 1997 αποτελεί ένα επιπλέον βήμα προς μια βελτιωμένηαντίληψη για τις εργασιακές σχέσεις. Ωστόσο, με τη μη διατήρηση της αρχής της ομοφωνίαςγια μια σειρά από κεντρικά ζητήματα της κοινωνικής πολιτικής, όπως οι όροι εργασίας,η υγεία και η ασφάλεια στην εργασία, η ένταξη κοινωνικά αποκλεισμένων ομάδων,κ.α., και αυτή η συνθήκη παραμένει σε επίπεδο διακηρύξεων και ο κυριότερος προσανατολισμόςείναι η επίτευξη των περιοριστικών όρων της οικονομικής σύγκλισης, μέσα απότην εποπτεία της δημοσιονομικής πολιτικής των κρατών - μελών.Το 2000 οι αποφάσεις του Συμβουλίου της Λισσαβόνας και της Νίκαιας είναι περισσότεροτολμηρές και το περιεχόμενό τους βρίσκεται σε μια περισσότερο κοινωνική, θα λέγαμε,κατεύθυνση, αφού διακηρύσσεται η προσήλωση στην πλήρη απασχόληση και διευρύνεταιτο πλαίσιο του Χάρτη των Θεμελιωδών Κοινωνικών Δικαιωμάτων. Καταγράφονταινέα δικαιώματα, όπως η προστασία από αδικαιολόγητες απολύσεις, η άρση των διακρίσεων,η συμφιλίωση οικογένειας και εργασίας, η θέσπιση ανώτατου ορίου ημερήσιαςκαι εβδομαδιαίας εργασίας, κ.α.Γενικά, η πολιτική της Ένωσης για τις εργασιακές σχέσεις έχει χαρακτήρα εναρμόνισηςτων επιμέρους νομοθετικών πλαισίων, δίχως ωστόσο η πολιτική αυτή να δεσμεύσει τιςχώρες-μέλη προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Το κύριο βάρος πέφτει, ιδιαίτερα μετά τηΣυνθήκη του Μάαστριχ, στην οικονομική σύγκλιση μέσα από περιοριστικές δημοσιονομικέςπολιτικές σε σχέση με την πορεία προς την ΟΝΕ. Το γεγονός αυτό δημιουργεί ένα σημαντικόέλλειμμα εις βάρος του κόσμου της εργασίας εφόσον προτεραιότητα αποκτούνέννοιες, όπως ανταγωνιστικότητα και ευελιξία. Αν και για μια ακόμα φορά η προτεραιότητεςαυτές δεν έχουν δεσμευτικό χαρακτήρα, η διεθνής πραγματικότητα έμμεσα επιβάλλειτην πρακτική εφαρμογή τους στο πεδίο της εργασίας. Έτσι, δύο είναι εκείνα τα κείμενατης Ε.Ε. που διατυπώνουν την άποψή της για τις εργασιακές σχέσεις, η Λευκή Βίβλος γιατην Ανάπτυξη - Ανταγωνιστικότητα -Απασχόληση το 1993 και η Πράσινη Βίβλος για την49