Ο Εργαζόμενος στην Ελλάδα και την Ευρώπη - Εκπαίδευση και Δια ...

γκρούσεων που επιστρατεύονται κάθε φορά.Σε σχέση με τα προλεχθέντα και υπό το φως των νέων τάσεων για λιγότερη ιεραρχίακαι περισσότερη έμφαση στη συνεργασία μέσω της απελευθέρωσης της ατομικής πρωτοβουλίας,οι οργανισμοί υιοθετούν τακτικές που ενισχύουν τόσο τους δεσμούς με την επιχείρησηόσο και μεταξύ των συναδέλφων της. Η διαδικασία μέσω της οποίας επιτυγχάνεταιαυτό, αφορά τη μερική ή ολική αποκέντρωση της εξουσίας εντός του οργανισμού. Αυτήσχετίζεται με την έμφαση που δίνεται στην εύκολη πρόσβαση στην πληροφορία, στηνκοινωνικοποίηση της γνώσης (δηλαδή τη διευκόλυνση της μετάδοσης των γνώσεων καιτων εμπειριών ενός ατόμου ή μιας ομάδας σε κάποιον άλλο), καθώς και στην άδηλη γνώση,όπως αυτή συνδέεται με την επαγγελματική εμπειρία, η οποία εμπεριέχει γνωσιακέςκαι κοινωνικές δεξιότητες και δίνει τη δυνατότητα αυτενέργειας και ανάληψης πρωτοβουλίας.Η αποκέντρωση της εξουσίας δίνει προτεραιότητα στο ίδιο το άτομο και στον τρόποπου αυτό εκλαμβάνει τη θέση του στο ηθικό σύστημα αξιών μιας επιχείρησης (οικογενειακής,πολυεθνικής κ.λπ.). Έτσι, το άτομο αποκτά ευθύνη για τις πράξεις του, λογοδοτείγια αυτές και ανταγωνίζεται με άλλους εργαζόμενους για τη βελτίωση της επιχείρησης,πάντοτε σε συνδυασμό με τον τρόπο που η εκάστοτε εταιρική κουλτούρα διαμορφώνει έναπλαίσιο συσχέτισης με διαδικασίες συνεργασίας.Η διαδικασία αυτής της συσχέτισης έχει να κάνει με το πέρασμα από τον ατομικισμό σεένα στάδιο όπου τα άτομα αισθάνονται ότι οι δρόμοι τους χρειάζονται να συγκλίνουν, όχιόμως και να ταυτίζονται. Με τον τρόπο αυτό διατηρείται η προσωπική ταυτότητα του εργαζόμενου,ενισχύεται η ταύτιση του με την ομάδα και την εταιρική κουλτούρα και, τοκυριότερο, χωρίς να απαλείφεται ο ανταγωνισμός, διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις τηςσυνύπαρξης του μέσο συνεργασίας, αφού το μέλος της κάθε ομάδας θα αισθάνεται ελεύθεροκαι όχι ενταγμένο στο πλαίσιο μιας σκληρής ιεραρχίας. Έτσι, γίνεται προσπάθεια σεαρκετούς οργανισμούς να συνδυαστούν παράλληλα οι ατομικοί με τους συλλογικούς στόχουςκαι κατ’ επέκταση να επιτευχθούν οι στόχοι της επιχείρησης, με όσο το δυνατόν πιοήπιο και αποτελεσματικό τρόπο για όλους τους εμπλεκόμενους, αποφεύγοντας τις συγκρούσεις.Η προσπάθεια αυτή επιτυγχάνεται κυρίως μέσα από την καλλιέργεια κλίματοςσυνεργασίας και εμπιστοσύνης, η οποία ,όπως ορίζεται από τον Fukuyama, αποτελεί τηνπολιτισμική βάση για τη συνείδηση της αλληλεξάρτησης (Fukuyama 1998). Ταυτόχρονα,η συνεργασία βασίζεται στην ίση και ορθή κατανομή πόρων εντός του οργανισμού καθώςκαι στην συμπληρωματικότητα των ρόλων, ώστε ουδείς να αισθάνεται ότι περισσεύει ή ότιδεν έχει ουσιαστικό ρόλο. Για αυτό τον λόγο, εξάλλου, οι οργανισμοί προχωρούν στη μετεκπαίδευσητων υπαλλήλων τους ώστε να αξιοποιηθεί τόσο το κοινωνικό κεφάλαιο τηςεπιχείρησης όσο και να θεωρηθεί η ίδια η επιχείρηση ως το πεδίο ανάπτυξης των ατομικώνδεξιοτήτων και στόχων του καθενός ξεχωριστά, πράγμα το οποίο θα επενεργήσει θετικάγια την ίδια μακροπρόθεσμα.Εδώ χρειάζεται να σημειωθεί ότι η συνεργασία από μόνη της δε φέρνει πάντοτε τα αναμενόμενααποτελέσματα, καθότι δεν είναι λίγες οι φορές που οι απαιτήσεις της ομάδας τείνουννα ελαχιστοποιούνται, όταν τα μέλη της δε βάζουν υψηλούς στόχους. Σε αυτή την περίπτωση,συμπαρασύρονται και τα υπόλοιπα μέλη καλυπτόμενα έτσι πίσω από μια συλλογικήευθύνη. Συγκρούσεις ενδεχομένως δεν υπάρχουν, υπάρχει, ωστόσο, μείωση της αποδοτικότητας,η οποία θα «ανεβεί» μονάχα εάν δημιουργηθεί ανταγωνισμός και μεταξύ των ίδιων92