Jacek Kajtoch: Wspomnienia i polemiki - Anna Kajtochowa

Prawdopodobnie bez konkretnego powodu. Po prostuy za talent i zasługiliterackie. Pisarzom prawicowym niekiedy Pan Bóg postąpił talentu.Słowem – jakie to wszystko małe! Z pozoru antykomunista i patriota,a naprawdę – zazdrośnik, mały człowieczek, kłamca i oszczerca.Pewny swego, przecież w Internecie można publikować co się chce.Nie będę zajmował się epitetem grafomanii. Takiego epitetu można używaćw następstwie bezstronnej i poważnej analizy wartości. W wypadkupiętnowanych pozytywne opinie ich twórczości wystawiło co najmniejkilkunastu fachowców. Mam tez nadzieję, że przyszłość je potwierdzi. A otych pseudokrytykach jak Szumański za kilka lat nikt nie będzie wiedział.Zwrócę uwagę na tylko jeden szczegół: na liście inkryminowanychkomunistów jest kilku bezpartyjnych i co najmniej jedna osoba represjonowanaprzez Komitet Wojewódzki, wyrzucona z pracy w „GazecieKrakowskiej”, o czym Konrad Strzelewicz – należący do nomenklaturypartyjnej, choć formalnie bezpartyjny – powinien dobrze wiedzieć.A Szumański zarzuca dwom zasłużonym i ogólnie szanowanym działaczomkultury w Krakowie, że nie chcą się poddać honorowej lustracji.Zachęcam go, żeby z taką propozycją zwrócił się i do swojego pryncypała.O jego zasługach nie tak dawno pisano w „Gazecie Wyborczej”. Służęprzedrukiem z „Gazety Wyborczej” w Krakowie z dnia 22 marca 2005:Przypadki Konrada S.Odpowiedź Konradowi StrzelewiczowiSzanowny Panie,To ja osobiście popełniłem błąd i redagując tekst, napisałem o Panu„wieloletni członek PZPR”. Usiłowaliśmy to sprawdzić i kilku Panaznajomych uważało to za fakt oczywisty. Pomyliłem się i nie mogęnawet o Panu napisać – jak to teraz modne – tajny współpracownikPZPR. Kiedy przysłał Pan swoje sprostowanie, zaczęliśmy szukać jakichśmateriałów na Pana temat. Nie musieliśmy sięgać do teczek SB.Okazało się, że był Pan jawnym współpracownikiem PZPR i SB.Seweryn BlumsztajnŹródło: http://miasta.gazeta.pl/krakow/1,35797,2614191.htmlSą ludzie, o których chciałoby się zapomnieć, postacie, o których niechce się nawet rozmawiać. O Konradzie Strzelewiczu nie chcą pamiętaćdziennikarze „Gazety Krakowskiej” z czasu „Solidarności”, a pytani,opowiadają o nim z nieskrywanym obrzydzeniem.Krzysztof FinałekRozmawialiśmy z kilkoma osobami, które wraz z Maciejem Szumowskimzapewniły „Gazecie Krakowskiej” miejsce w historii dziennikarstwa.Nie kryły stosunku do Strzelewicza. Zgodność, z jaką po tylulatach określały tę postać, wskazuje na jednoznaczność ocen. Strzelewiczludziom, którzy przywracaniu wiarygodności dziennikarstwa oddaliwięcej niż młodość, jawi się jako synonim zaprzaństwa i usługowościwobec systemu i jego służb (przez duże S i B). Bywa, że czas łagodzioceny. Ale nie w stosunku do Strzelewicza – jedyne, na co może liczyć, toto, że ludzi zapomną, jak potraktowano go w cytowanej niżej publikacjiz 1985 r. Na razie na niej poprzestaniemy.Po co wracać do tego nazwiska? Bo Strzelewicz sam zapomniał,kim był. Zapomnieli też inni, a tym, którzy go nie znali, nazwisko to nicnie mówi. Mówiła jednak funkcja: prezes Związku Literatów Polskichw Krakowie. Tylko generacja po czterdziestce może pamiętać, że ZLP– zwany dosadnie „zlepem” – powstał na miejsce rozwiązanego w staniewojennym autentycznego związku pisarzy, który opowiedział się za „Solidarnością”.ZLP – a wśród jego inicjatorów stanowowojennych znalazłsię, a jakże, Strzelewicz – przetrwał do dziś. Strzelewicz, prezes krakowskiegoZLP, pisał o Czesławie Miłoszu: „Jako matuzalem powrócił doPolski, niestety do Krakowa, po drodze załapawszy się na Nobla. W Krakowiedali mu chałupę i honorowe obywatelstwo, lecz on ma to chybaw czterech literach, bo bredzi publicznie, że czuje się Litwinem...”. Jakoprezes Strzelewicz podpisał się pod paszkwilem przeciwko pochówkowiMiłosza na Skałce. Jak wynika z zamieszczonego przez nas wyboru,podpisywanie się pod paszkwilami miał we krwi.Ostatnio Strzelewicz zasłynął rezygnacją z funkcji prezesa ZLPi odezwą, którą to ustąpienie namaścił. Wyzywał w nim swoich kolegówliteratów od pezetpeerowców. Wiedział, co pisze. Sam, jak twierdzi,w PZPR nie był – widocznie nie musiał.110 111