Jacek Kajtoch: Wspomnienia i polemiki - Anna Kajtochowa

Przygoda z „Wybiórczą...”Pomyśl sobie czytelniku, że oto spotkał cię los jednego z bohaterówKafki. Rano, zbudziwszy się, stwierdzasz, że zmieniłeśsię w robaka. Prawda że byłby to horror niewyobrażalny?Coś na ten temat powiedzieć może ponad siedemdziesięcioletni,krakowski polonista i literat, Jacek Kajtoch*, który w piękny sobotni poranek21 sierpnia 2004 obudził się jako Zoil, Ropelewski i drań.Mianowicie wyczytał on z przerażeniem w „Gazecie Wyborczej”,że oto jest sygnatariuszem wystosowanego przez krakowską skrajną katolickąprawicę listu do przeora o.o. Paulinów, w którym z całą mocąsprzeciwia się ona pochowaniu na Skałce Czesława Miłosza (jako żebył to poeta wielki, ale bynajmniej nie polski Wieszcz). Napisano o tymw tekstach informacyjnych, a przede wszystkim w felietonie StanisławaMancewicza „Litwo, Ojczyzno moja. Mancewicz w sprawie Miłosza”.Wśród wielu błyskotliwych wywodów widniało tam między innymi:„Wczoraj miałem w ręku list-protest skierowany do przeora ojców paulinów,w którym ponad dwadzieścia osób apeluje gorąco, by Miłosza naSkałce nie chować. [..] znajduję na liście Jacka Kajtocha, krakowskiegopolonistę i zagorzałego pezetpeerowca, sekretarza Podstawowej OrganizacjiPartyjnej PZPR w PAN-ie, też kiedyś nauczyciela nieuczącegoo Miłoszu bynajmniej nie dlatego, że ten był Litwinem, ale dlatego, żewładzunia nie pozwalała”.W ten sposób został Jacek Kajtoch: Zoilem – bo będąc osobą małoznaną wystąpił przeciw uznanemu poecie, Ropelewskim – bo literaturapolska zna już przykłady złośliwego rzucania się na wielkości, draniem –bo przecież o zmarłych w ogóle źle się nie mówi, a wtrącanie się do uroczystościpogrzebowych jest czynem wysoce nagannym. Do tego jeszcze143