Portret Magazine No 25

Моја борба
ќе заврши борбата за животот на Миа. Таа се роди во 28
недела и по сите параметри беше во најризичната група на
предвреме родени бебиња, па затоа на почетокот буквално
не се знаеше ништо. Следуваа низа прегледи, за да се
утврди штетата од предвременото раѓање и моменталната
состојба. Вториот ден имавме уште еден шок, ѝ пукнаа двете
белодробни крила и имаше крвавење, што дополнително
ја влоши нејзината состојба и нашиот страв. Јас и мојот
сопруг по цел ден бевме во болница и морам да кажам дека
навистина многу голема поддршка си бевме еден на друг.
Во тие моменти луѓе ни се јавуваа да ни честитаат, а ние не
знаевме што ќе биде со нашето дете и во целиот емотивен
хаос, нашата меѓусебна љубов беше единствена светла
точка и трошка надеж.
Родителите на предвреме родените бебиња се сведоци
на вистинско чудо. Како изгледаше вашето секојдневие
во првата година, што се смета за најризична за нивното
здравје?
Неколку денови по раѓањето, кога малку закрепна, почнаа
да ми ја даваат, да ја ставам на гради и тој метод „Skin to
skin“ е многу стимулативен за развојот на бебињата. Рацете
ми се тресеа, колку беше мала и нежна, не можевме да
престанеме да плачеме, ни јас, ни сопругот. Знаев колку е
важно мајчиното млеко и затоа бев многу упорна, од првиот
ден се измолзував и секоја капка што ќе ја добиеше беше
од огромно значење за неа. Во Љубљана има цел оддел за
мајчино млеко и веднаш по породувањето ме стимулираа со
хормони, за да добијам млеко. Премногу бев среќна што до
шестиот месец Миа имаше можност да прима мајчино млеко,
буквално со месеци по цел ден бев со пумпата, зашто се
плашев да не снемам млеко. Уште додека бевме во болница,
лекарите ни објаснија што значи предвреме родено бебе,
добивме и литература за да читаме и да се запознаеме со
ризиците и со предизвиците што ги носи животот со вакво
дете. Додека ја читав книгата моите стравови се засилија
уште повеќе, зашто видов дека ситуации како крвавење
во мозокот, церебрална парализа и милион други ризици
можат да бидат секојдневие на семејствата со прематурно
бебе. Уште во болница се чувствував многу подготвена
психички, имав јасен став дека што и да се случи, тоа си е
мое дете и јас си го сакам со сето мое срце и ќе го чувам
најдобро што можам. По неколку недели почнав малку да се
чувствувам помирна, зашто Миа немаше крвавење во мозок,
немаше ретинопатија, со дишните патишта сè испадна
добро на крајот. Ја гледав како темпераментно си расте во
инкубаторот, постојано ги вадеше каблите и секој нејзин
успех беше и наш и неизмерно нè радуваше. Два и пол
месеци бевме во болницата во Словенија, а потоа со сестра
од болницата, што ни ја доделија да нè придружува по пат,
се вративме во Скопје. Кога стигнавме дома, веќе бевме
обучени како да ја капеме, како да ја повиваме, како да ја
храниме, зашто буквално сѐ, секоја постапка е различна од
кај терминските бебиња. Домот ни личеше на карантин и
во тие услови живеевме шест-седум месеци, зашто знаевме
дека мораме многу да внимаваме и да ја пазиме од вируси и
од бактерии. Речиси никого не пуштавме дома, само бабите
ретко, постојано носевме медицински маски, миевме раце
по цел ден и користевме антибактериски сапуни и гелови.
Нашиот дом личеше на болница, зашто ги купивме буквално
сите медицински уреди што ни беа неопходни за нејзиниот
развој. Купивме апарат што се става под душекот за спиење,
да го мери нејзиното дишење додека спие. Купивме
оксиметар, со кој ѝ меревме кислород во крвта, што се става
на рака, но ние ѝ го стававме на ножето, зашто рачињата ѝ
беа преслаби. Имаше ноќи кога буквално по цела ноќ бевме
над неа, и гледавме дали дише, колкава е сатурацијата во
крвта. Имавме среќа што, освен обична настинка, првата
година немаше други здравствени проблеми, постепено
почнавме да ја мешаме со луѓе и да функционираме
понормално.
Во високоразвиените земји, специјализирани тимови
физијатри, невролози и терапевти, со цела програма, нега
и вежби им помагаат на прематурните деца да ги следат
своите врсници. Колку време посветувавте на нејзиниот
психомоторен развој?
Уште од почетокот имавме развоен дефектолог, што го
следеше нејзиниот развој до третата година, постојано
одевме на прегледи и имавме поинаков вид борба. Борба
за нејзиниот психофизички развој, односно не знаевме
дали навремено и правилно ќе прооди, ќе прозбори и дали
ќе заостанува од своите врсници. Нејзиниот интелектуален
развој одеше многу побрзо од физичкиот развој, слухот и
говорот ѝ беа одлични и веќе околу третата година сѐ си
дојде на свое место. И до ден-денес чувствувам дека Миа
е моја слаба точка, што и да каже дека ја боли, реагирам
некако многу бурно и емотивно. Нејзиниот карактер поради
сѐ ова е многу борбен, таа и денес е многу храбра и упорна,
за мене таа е посебна. Со неа разговараме за сѐ отворено,
таа знае дека имала сестра-близначка, дека се родила во
Словенија, знае дека два месеца сме чекале да закрепне
за да си ја донесеме дома. Некогаш имам чувство како да
ѝ недостига некој дел, постојано зборува дека сака да има
сестра, како би се викала и слично.
Велат дека силата на мајчинството е посилна од законите
на природата. Се двоумевте ли околу одлуката за второ
дете, знаејќи дека повторно можеби ќе треба да поминете
низ истото?
Од почетокот, иако и моето здравје беше загрозено, во ниеден
момент не помислував на себе. Неколку денови по царскиот
рез пешачев од хотелот, до болницата, секојдневно. Иако
породувањето ми беше тешко и ризично, единствено мислев
само на здравјето на Миа. Пред неколку години, кога малку
се ослободив од стресот, добив невродерматит, веројатно
годините наталожен стрес се одразија на моето здравје. Сè
уште чувствувам последици, особено кога станува збор за
здравјето на моите деца, да ги фати обична настинка, јас
веднаш паничам. По годините поминати во грч, раѓањето на
Максим, нашето второ дете, беше вистинско освежување и
ни донесе голема радост на целото семејство. Со второто
дете останав бремена по природен пат, иако по лекарската
дијагноза тоа не беше возможно. Уште од почетокот на
бременоста ги имав истите стравови, постојано си викав
само да помине 28 недела и ќе ми олесни. Секој преглед ми
беше многу стресен, иако по сите параметри имав сосема
нормална бременост, постојано бев во грч да не ми кажат
43