Portret Magazine No 33

Колумна
АНА ЈОВКОВСКА
новинарка, авторка и активистка
ОДМОР БЕЗ
ФИЛТЕР
ДА СИ УБАВА, ЗНАЧИ ДА СИ СРЕЌНА!
Фризер, педикир, маникир... сè со ред, мислиш се подготвувам за телевизиски настап, а
не за одмор. Перфекционистот во мене ме потсетува дека стремежот кон совршенство е
половина пат до целта. Си го слушам внатрешниот глас дека жената секогаш, во секоја
пригода, треба да е „средена“ и почнувам да се пакувам. Го вадам најголемиот куфер и
полнам во него како да заминувам на шестмесечен престој на Марс, каде што нема ни
вода. Списокот со работи што планирам да ги понесам со себе е долг колку романите на
Достоевски. Од најосновното до најсофистицираното, од турпија за нозе, до блендер за в
кујна. Некоја внатрешна несигурност ме убедува дека сè може да ми притреба. Штиклирам
едно по едно и уредно ги систематизирам во торбите кои едвај се затвораат. Личам на
подвижна аптека, подвижен супермаркет и подвижна библиотека. Не планирам да се
разболам, но планирам да читам. Носам седум книги со мене. И онака секогаш читам по дветри
во исто време, плус книга за на плажа, плус за на планина... Тамам успевам да ги затворам
торбите, во собата влегува мојот партнер. Не му требаат повеќе од пет секунди да ми упати
прекорувачки поглед со кој низ остар, стаклен молк, без зборови, ме суди. Знам што мисли -
дека сум тежок консумерист кој не умее да се ослободи од материјалното. Точно знае дека
таквите квалификации ме болат при обидот за себе да мислам дека сум високо освестена
и продуховена. Со зен-техники за самоконтрола мудро решавам да избегнам кавга, па сама
си ги симнувам куферите в кола. Не ми треба помош, имам и јас кичма за расипување. Тој не
наоѓа друго оружје, па додека ме гледа како кревам, ме потсетува дека ние, жените, сме се
бореле за родова еднаквост, со други зборови - еве ви ја сега родовата еднаквост од глава!
Се вртам и низ заби му кажувам дека тоа што го зборува нема врска со почит и со женски
права, ами со џентлменство. Јасно му е, ама како поинаку би ме изнервирал ако не со „свој
камен по глава“ за теми за кои знае дека ми се важни. Не планирам да балансирам, па сега
тој ја стопува ироничната насмевка, му паѓа жал за мене, па го зема најтешкиот куфер и ме
прегрнува. Тргнуваме. Куфери, куче, дете, количка, базенче, играчки, подвижно креветче,
точаче... кој ли асфалт ќе нè издржи?!
Додека се оддалечуваме од градот, далеку од зовриениот асфалт, како ехо од духови
се слуша шумот на сите пцуења изречени во сообраќајот, пред шалтерите во банка, во
редиците на каса, низ административните процедури... Колку сме заробени во ѕидовите
на урбаното живеење, си мислам. Едвај чекам да стигнеме во дивина. Патот ни минува
брзо. Kако навиени будилници зборуваме цело време, ко првпат да сме се запознале. :)
Секогаш има теми што ни се недовршени или сè уште непочнати. Барем никогаш не ни
е здодевно. :) Отсекогаш сум им се чудела на оние парови што со саати „мудро“ молчат
94