Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Колумна<br />
додека се заедно. Нејсе. Стигнуваме на местото за одмор. Мирис на лаванда и вода ми го<br />
дразни носот. Совршена комбинација! Излегувам од автомобилот и тргнувам накај водата,<br />
а Тој цинично ме потсетува дека имаме пола ден за отпакување на торбите. После три дена<br />
изгубени во пакување ми се смачува од самата помисла. Алекс и Ада (нашето дете и куче)<br />
срипуваат од колата и безгрижно трчаат кон езерото. Малото раче ме вика да си играме во<br />
песок. Нестрпливо е. Нема време да ме чека да ги отпакувам мојата библиотека и аптека.<br />
Му давам знак да оди со татко му, дека мама ќе дојде подоцна откако ќе ги среди работите.<br />
Како што се оддалечува кон плажата, неколку пати го врти главчето по мене. За миг ми<br />
светнува - каква будала сум!!! Има ли нешто поважно од неговата желба за игра?! Во пет<br />
минути како филм ми се одмотува секој миг што залудно сум го потрошила во неважни<br />
работи, во формалности, во прекумерна грижа, во стил, во робување на навиките... Животот<br />
си врви додека правиме проекции како е најдобро да го живееме. И секој миг е единствен и<br />
неповторлив. Нема жива сила што ќе ме натера да го пропуштам првото капење во езерото<br />
на моето малечко! Нема ништо позначајно од малите радости сега и тука!<br />
Ги спуштам куферите полни грижи и се стрчувам кон плажата. Не ми е гајле дали косата ми<br />
е средена, не ми е гајле што сум во истите алишта со кои патував, не ми е гајле за 100-те<br />
марами што ги понесов за на плажа, не ми е гајле за дрвените ѓердани, ниту за шапките во<br />
разни бои. Боја на моите денови им даваат насмевките на луѓето што ги сакам. Нивната<br />
искреност е без филтер. Трчам кон водата и сфаќам дека сум боса. Жежок песок ми ги<br />
скокотка прстите на нозете. Не ми требаат ниту едни од петте пара апостолки и сандали<br />
што ги зедов. Вака подобро се поврзувам со земјата под мене. Нејзината природна<br />
енергија ми струи низ телото. Насмеана итам да стигнам до моите сакани. Ветрот ми ја<br />
бушави косата, а јас заборавам да се грижам за фризурата. Не ми е веќе важно како ќе<br />
ме перципира околината, туку како ќе се чувствувам внатре, во себе. Како дупнат балон,<br />
полека издишувам и нечујно се ослободувам од преголемиот обѕир кон другите. Кучето прво<br />
ме здогледува и срипува накај мене. Другпат ќе го прекорев за прашината што ја кренало<br />
трчајќи од радост, но овој пат не се тревожам. Морам да ја научам тенката граница помеѓу<br />
преголемата внимателност и живеењето за други луѓе. Ада ми скока од радост. Луѓето се<br />
единствените суштества што се ограничуваат себеси поради репресијата на културата. Ми<br />
текнува на „Неугодното во културата“ од Фројд и ги пуштам сите узди од моите емоции.<br />
Ја гушкам крзнената миленичка и ја насочувам да ме упати кон моите луѓе. Чекорот кон<br />
нив ми е лесен. Не ми тежи ни карминот во чантата, го немам. Ги здогледувам како весело<br />
се превртуваат во песокот. Им се доближувам, ги гушкам. Езерото е како тепсија што ги<br />
вшмукува сите човечки грижи. Бескраен мир се протега пред нас. Хоризонтот се смее во<br />
боите на злато. Се прашувам кога последно бев среќна само со рацете в џеб и со луѓето<br />
што ми значат? Наеднаш решавам сите несигурности и стравови во мене, спакувани во<br />
несесери и куфери, да ги скршам на ситни парченца кристали. Амбиентот е совршен за<br />
соочување со себеси. Околу мене нема луѓе со замрзнати насмевки, нема луѓе со болни<br />
амбиции, нема луѓе што прават пари, за потоа да си купат малку мир. Има чиста природа и<br />
убавина која летото ја послало на нашите душеци. Езерото има чудна прочистувачка моќ.<br />
Те соочува со својата рефлексија, дури и со онаа што сакаш да ја скриеш! Песокот ми ја<br />
гушка сенката која полека се ослободува од товарот на егото. Сè станува некако полесно.<br />
И јас станувам полесна. Почнувам да се прашувам дали секој ден сум некоја друга? Одам<br />
уште подалеку со умот... Се присетувам на летните одмори од пред десет години. Помнам<br />
колку ми беше важно да сум убава и беспрекорно дотерана, a денес излегувам од дома во<br />
најкомотните алишта за да можам да трчам со детето и кучето. Пред пет години ми беше<br />
важно секој ден да имам нов „филозофски муабет“ со партнерот, како храна за умот. Денес<br />
ми е убаво по сто пати на ден да повторувам баналности кои ни ја смеат душата. Колку сме<br />
различни од ден на ден... дури и од вчера до денес. Ете, вчера додека се пакував ми се<br />
плачеше, без причина, или заради многу причини - за секое само дете, за секое сиромашно<br />
семeјство што не може да оди на одмор, за секое бездомно и осамено животно, за секој<br />
болен човек, за секоја загубена љубов... Денес се смешкам цело време. Не, не сум полудела.<br />
Животот е контрастен. Треба само да се избрусиме себеси во неговите контури. Денес ми<br />
доаѓа убаво само што ќе погледнам во синото небо со бели торти од облаци, во кулите од<br />
песок, во зборлестите деца со кофички и топки, во куклата на тревата зад плажата, во секое<br />
растрчано и разиграно куче. Денес сфаќам - ДА СИ УБАВА, ЗНАЧИ ДА СИ СЛОБОДНА И<br />
СРЕЌНА!<br />
95
Change language