2015-03

Mundart
Als min Frau noch läbde, hadde se och mo Broad
gebacke. E der Zid, wie dat Broad am Abköhln wor,
leef os zwo schor det Wasser em Mul zesame, wenn
mer dodra dochte, wenn mer os de erschte Range abschniere
könne. Et duurte os zolang, on mir säde, jetzt schniere
mir dat Broad einfach a, da schmecktdet os am beste. On
wie mer da die erschte Schnee met decker Bodder ge schmeert
hatte on mer besse mit gorem Abbedit doren, do feel
mer eh, wie dat wor, wenn fröer eh minner Kendheit min
Oma Broad bok.
Am Dach vorher, ehe gebacke wern soll, moßte ech bim
Bäcker Schürmann Surdeich hoeln on froje, wann mer da
dat Broad zom Backe brenge könne.
Dä anner Daach brochde mir da die Broadlaibe om
Schubkarrche nom Bäcker on konne die da nomeddags were
abhoaln.
Min Oma machte ömmer speziell for mich e extra kleines
Broad, dat ech hennerher ganz alei esse konn. Wenn mer da
met oser Ladung werrer deheim worne, hatte ech natürlich
nix Illigeres zo do, als min kleines Bröedche azeschniere on
zo probiern. Meistens bleb da vor dä nächsde Daach neme
feel öwerich.
On weil dat Bröedche so schnell all wor, säde min Oma zo
mir: „Wä wern well riche, backt zwomo zogliche, wä wern
well aarm, esst det Broad waarm.“
Min Frau kannte dä Spruch och, on et es jo och wat
Wohres do dra, on mir worne öwerzeugt, dat min Oma Reecht
hadde, awer mir han oos trotzdem jeder noch en Range abgeschneere.
Otto Schneider
Miteinander am Ende des Weges ...
Dat frösche
Broad
Pohl & Steuber
Beerdigungsinstitut
persönlich – hilfreich
Bahnhofstraße 34
Netphen
Tel. 0 27 38 / 63 08
Schützenstraße 4a
Wilnsdorf-Rudersdorf
Tel. 0 27 37 / 9 12 56
Siegstraße 100
Dreis-Tiefenbach
Tel. 02 71 / 7 70 03 04
Am Lindenhof 10
Netphen–Irmgarteichen
Tel. 0 27 37 / 9 11 95
Foto: Gudrun Neuser
Enlarong
foar d‘r Hond
Ze Afang ha m’r os me als wane geärjert ewer di
schdännige Saueräij foar osem Huss en däm glaine
Foargärtche met däm Greezich, darr och em Wender
sin scheane Farb behel.
A osem Huss kom fast jeden Dach en Frou met earem
groase Hond foarbi, earscht kom d’r Hond, si hennerhear
met d’r Hondelain en d’r Hand. On wann dä Fierbainer
mossde, on dä mossde emmer bi os, da huerdich renn end
Greene on en oarndlije Padde hingesatt, orrer awer, hä hät
am Posde fam Zung sin Doftmarke hennerloase.
Dat mog awer net nuer dä Hond. Anner Li blewen met
earem Hond solang schdoa, bes d’r Posde nass woar, on da
gengen se fergnegt mem Hond a d’r Lain wierer.
Frejer, als dä Ma fa dear Frou noch merrem Hond foarbi
kom, ha ech däm emo gesät, hä soll sin Hond a de Lain nämme,
domet dä net schdännich sin Padde en osem Greezich
hennerlässt. Hät dä Ma mich wane ageschnautzt: “B’ruch
ech net, ech zaln Schdiern foar d’r Hond, on dä ka sech
hinsätze wohin hä well.”
“Awer net en os Garde on foar osem Huss, mier wonn
net schdännich fa earem Hond de Hennerlosseschaft do läjje
ha on wächmache mosse.” “Sall ech m’r dä Dräck fa
däm Hond fillaicht en de Botzedäsche schdobbe?”, brellde
mech da dä Ma da noch a. - On d’r Hond kom emmer werer.
Schbäer kom da di Frou fa däm Ma merrem Hond. Aimo
log bi os en groaser Padde derekt foarm Engang, e annermo
en rechdije decke Haufe of d’r Hussdierdrabbe, on
ain Nochbersch hadde genau gese’, dat dat dä Hond fa dä
Frou gewäse woar.
Am annern Moarje konn m’r em glaine Foargärtche
e Scheld met ner Offschreft bewonnern, och fa dä anner
Schdrosesidde uss ze läse, so groas woaret geschrewe. Onner
däm Scheld log em Greene en groaser, aler Däller. De
Li, di foarbi komen, blewen kuerz schdo, guckden sech dat
Scheld a, on als se begreffe hadden wat do droff schdonn,
scherrelden se mem Kobb on gengen merrem grensende
Gesechde wierer. Of däm Scheld ewerm Däller schdonn:
“Einladung” Reserviert für - Familienname - Hund.
No däm am annern Dach di Frou de “Enlarong” geläse
hadde, nom se fa dä Zitt a en annern Wäch, em nohaim ze
komme, fiellaicht konn awer och dä Hond of aimo läse?
Jedenfalls härret geholfe!
Gerda Greis
44 durchblick 3/2015