El espacio social de la lengua asturiana - Academia de la Llingua ...

FUXIDA DEL ESPANTU *
Ven
avérame al perfil del to costazu,
arróxame n'afeutos,
que nesti istante
acurúxase'l fríu nes coraes
y siento que m'endolca la tristura.
Nun mos val agora, collaciu,
la fala culta que relluma ente la boca.
Tira la páxina,
ñeru vacíu onde pigacen los sermones.
Arrinca esi poema,
ande I'amor podrez
y s'amustia la sele rosa,
la fueya Henta.
Nun adeprendimos ná,
de ná mos valió la pluma,
nin los ilibros,
nin les cruces doraes,
nin I'arte qu'esbocexa nos museos,
nin los títulos que van avieyucando
nos despachos.
Seguimos ciegos, mudos, sordos,
zarapicando penriba les llaceries,
acostaos a la solombra de los muertos.
Saborgando ente les páxines
les amburaes esquirles de les bales.
Falen los cañones
y quémase la carne.
Afalaguen les manes les culates
mentantu la tierra llora, doliosa,
callandino,
ensin adobu de glayíos nin xemíos,
con un dolor de Ma ferida, maltratada,
fartuca de fesoria
abierta en tantu sucu.
Avérate a mí, collaciu,
que toi güeyando'l mundiu
pasar pente I'espantu,
y quiciás mañana
tamién nosotros vestiremos
el mesmu color d'indiferencia.
* Premiáu nel «I Concursu de Poesíes de Comisiones Obreres
dtAsturiesu. 1986.