Untitled - Stichting Papua Erfgoed

96 De Tamirivier.
moesten wij dus des nachts onze veldbedden missen en
trachtten wij te slapen op onze stoelen of op den grond.
Des morgens vroeg lagen vijf Tobádische prauwen gereed
om ons over de binnenbaai naar de oostelijke oever van de
buitenbaai te brengen, dicht bij Kaap Djúar. .
Na geland te zijn, volgden wij den weg, die eerst door een
sagobosch liep, wat hetzelfde beteekent als door de modder,
Gelukkig duurde dit niet lang en kwamen wij spoedig in het
eigenïijke oerbosch, waar wij weder de schelle toon der paradijsvogels
en het trommende geluid der kroonduiven hoorden. Wij
passeerden een klein meertje, waarin tal van kwakende kikkers.
WARU, die ons weder als gids vergezelde, zeide, dat hier de
Sétan huisde en de Tobádiërs dorsten het meer niet zoo
dicht naderen als wij. Het pad beschreef een boog om Kaap
Djúar; wij bereikten vervolgens de dicht aan zee liggende
tuinen van de dorpen, die gezamelijk den naam van Sëkå
dragen. Het groote verschil met de overige Papoea's, die
wij tot nog toe zagen, is, dat zij en ook de meer oostelijke
bewoners een penisdop dragen, vervaardigd van de gedroogde
vrucht van een Lagenaria soort. De ontvangst was zeer
vriendschappelijk, trouwens zij hebben veel omgang met de
Tobádiërs en wij hadden reeds velen van hen op het eiland
gezien en handel met hen gedreven.
Eenige jeugdige klappers waren ons zeer welkom na deze
vrij vermoeiende tocht langs het zonnige strand. Wij moesten
nog geruimen tijd het strand volgen alvorens de Tamimonding
te bereiken. Het strand lag a!s bezaaid met groote
ontwortelde boornen en het geleek wel één lange stapelplaats
van hout. Wanneer het water door een hevige regenbui in
de Tamirivier stijgt, voert hij tal van boomstammen mede