Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Orúm. 125
In tegenstelling met de andere dorpen, die wij tot nog
toe zagen, is Sageisårå vrij regelmatig gebouwd met een klein
pleintje in het midden, zooals men dat bij ons in een Geldersch
dorp ziet. Om de illusie nog meer te vergrooten.
stond er midden op het pleintje een voorwerp, dat wel iets
van een pomp had. Bij nader onderzoek bleek dit een doodenhuisje
te zijn van een klein kind. Een dergelijk huisje
hebben wij nergens meer aangetroffen en wij zijn ook niet
te weten gekomen, waarom dit zóo'n bijzonderen vorm had.
Iets verder stond een meer voorkomend doodenhuisje, versierd
met visschen afkomstig van prauwversieringen. Het
dorp kenmerkte zich voor de zoölogie door eenen grooten
rijkdom aan spinnen.
De onderhandelingen werden geopend en aan de Papoea's
moest worden medegedeeld, dat wij de vindplaats van het
chloromelaniet slechts wenschten te zien, om eenige stukken
van het onbewerkte ruwe materiaal mede te nemen en dat
wij volstrekt geen plan hadden hun concurrentie aan te doen.
Voorwaar geen gemakkelijke taak; zij dachten dan ook geheel
anders over de zaak en beweerden, dat de vindplaats
wel vijf dagreizen afgelegen en de weg zeer moeilijk begaanbaar
was. Kortom zij trachtten ons alles zoo moeilijk
mogelijk voor te stellen. Dat zij daar gelijk in hadden, is
zeer goed te begrijpen, als men bedenkt, dat zij de eenigen
waren, die in het bezit waren van deze steensoort en dus
alle Papoea's van het Sentánimeer en van de Humboldtbaaï
bij hen moesten komen om die te koopen. Bij een huwelijk
is het gewoonte, dat men o. m. een mooie groote steenen
bijl cadeau geeft. Zij komen dus wederkeerig vrij gemakkelijk
door ruil in het bezit van voorwerpen, waar zij zeer op