Untitled - Stichting Papua Erfgoed

72 Het Sentánimeer.
op rijen en de grond was van onkruid gezuiverd. Wij passeerden
daarna een graf van eenen vermoorden Papoea, wat op te
maken was uit het feit, dat boven het graf pijlen en bogen
in de aarde waren gestoken.
Daarna volgden alang-alangvelden met de daarin heerschende
benauwende hitte. Vanaf een hoog gelegen punt zag ik voor
mij de trein zich als een reusachtige slang door de grasvlakte
kronkelen. De stoet werd gesloten door een honderdtal met
pijlen en bogen gewapende Papoea's, die aan het geheel een
zeer schilderachtig voorkomen gaven. Zij deden ons slechts
uitgeleide en beloofden ons den volgenden dag jonge klappers
te zullen brengen. Die belofte hebben zij ook gestand gedaan.
Alvorens in het met oerbosch bedekte gedeelte te
verdwijnen, hadden wij een prachtig gezicht over het Sentanimeer,
Wij gebruikten ons dejeuner bij een helder stroomend
riviertje bezaaid met groote rotsblokken, die overal kleine
watervalletjes vormden. Daarna begon de tocht in het oerwoud.
Vroeger dacht ik steeds, dat zoo'n oerwoud zoo
indrukwekkend mooi was, maar er is niets, wat mij zoozeer
is tegengevallen. Het is toch altijd somber, lauwwarm en
vochtig in zoo'n bosch. De boomen gaan alle kaarsrecht
de hoogte in, groen ziet men betrekkelijk weinig, evenmin
bloemen. Vlinders en vogels, die liever in het zonlicht leven,
ziet men in gering aantal. Geheel anders is de stemming,
indien men bij eene rivier komt, waar de zon vroolijk schijnt
en waar tal van vogels, vlinders en bloemen leven.
Daarbij komt nog, dat het bijna eiken nacht regent, zoodat
alles van water is doortrokken en men meestentijds door
de modder loopt, daar van verdamping in een zoodanige
atmosfeer geen sprake is. Het voetpad, dat wij volgden, werd