Untitled - Stichting Papua Erfgoed

De Tawárin en de Moaif. 167
bemerkten thans, hoezeer zij ons hadden laten dwalen. In een
der dorpen had nog een zonderling voorval plaats, dat ik de
moeite waard vind om hier te vermelden. Terwijl wij zaten
uit te rusteil en ons te goed deden aan klappermelk, kwam
er een Nimbúran naar Professor toe en noodigde hem met
handgebaar uit om tegen een boom plaats te nemen, waarna
hij met een kapmes zijn lengte op den boom afteekende.
Ditzelfde geschiedde met de overige leden der expeditie.
De koelies schenen geen wezens te zijn, belangrijk genoeg
om hunne lengte te weten. Wij noodigden op onze beurt
een van de Nimbúrans uit om ook zijne lengte daarop aan
te geven. Mij dunkt dit voorval getuigt wel van hunne opmerkingsgave.
Dit anthropologisch onderzoek bewees, dat
wij aanmerkelijk grooter waren dan zij.
Wij kampeerden dien nacht weder in het ons aangewezen
kamp aan de Kebú. Den volgenden dag gingen wij weder vroeg
op weg naar onze bootjes, die wij bij het bivak aan de Moaif
hadden achtergelaten. De weg was nu ook veel korter en
wij behoefden niet langs alle dorpen om bekeken te worden
door de nieuwsgierige Nimbúrans. Ten slotte kwamen wij
weder op de plaats, waar wij de eerste huizen van dezen
stam gezien hadden. De Tarfiërs bezorgden ons hier weder
eene groote teleurstelling, doordat er eenige van hen niet
op het appel waren en met hen ontbraken eenige zakken
rijst en het groote blik met alcohol, gevuld met zoologische
voorwerpen. Wij wilden hier niet langer op hen wachten en
trokken verder naar het kamp aan de Moaif. Volgens de
berichten scheen de toestand van PAAI TOEA er niet beter
op geworden te zijn.
BADOUN werd door Professor aan de expeditie verbonden,