Untitled - Stichting Papua Erfgoed

De Geelvinkbaai. 255
eenigszins vergoed, doordat zes matrozen van de Zeemeeuw
zich bereid verklaard hadden om den tocht mede te maken.
Een van hen, met name JUNUS, bleek reeds vroeger bij het
Jamürmeer geweest te zijn, maar zijn geheugen daaromtrent
liet hem wel eenigszins in den steek, hetgeen niet te verwonderen
is, daar hij daar geweest was om in de buurt
paradijsvogels te jagen en hem dus, behalve de speelboomen
dezer vogels, weinig anders interesseerde.
De weg was eerst modderig en moerassig, doordat zij door
een rhizophorenboscn liep; gelukkig was het eb en konden
wij dus over de wortels, die nu droog lagen, naar het hooger
gelegen land klauteren. Bij elkaar genomen bestond de geheele
trein uit een zeventig personen en had dus een respectabele
lengte.
Na een aantal riviertjes en beekjes te zijn overgetrokken,
ging het pad steil bergopwaarts. Na langdurig klimmen
bereikten wij den top en hadden uitzicht op de zee achter
ons. Voor ons lag het land van belofte; op den top van
den berg had men een bosch in brand gestoken, waarschijnlijk
om er een tuin aan te leggen. De kale stammen
en verschroeide bladeren deden ons een oogenblik denken
aan een Hollandsch herfstlandschap, maar de heerschende
warmte hielp ons spoedig uit den waan. Na de afdaling
kwamen wij in het vlakke land; het pad scheen nogal druk
beloopen te zijn, hier en daar zag men kleine hutten, waarin
de Papoea's overnachten, die op weg zijn naar de noordkust.
Ze waren hoogst eenvoudig en gedekt door Pandanusbladeren,
die voor een uitstekende afwatering zorgden. Door den vorm
der bladeren gelijkt de bedekking eenigszins op een, rond
gebogen dak van gegolfd, gegalvaniseerd ijzer.