Untitled - Stichting Papua Erfgoed

144
De Tawárin en de Moaif.
met deze Heden ging natuurlijk zeer moeilijk, daar KORAS
hun taal ook niet goed machtig bleek te zijn. Zij gebruikten
zeer dikwijls hetzelfde woord nml. „fafnë".. Bij onderzoek
scheen dit „vreemdeling" te moeten beteekenen. Het gesprek
werd door middel van gebaren gevoerd, maar men moet
echter zeer voorzichtig zijn met gebarentaal, want ik herinner
mij, dat V. D. SANDE eens den naam van een Papoea had .
genoteerd voor den naam van een pijl. Zij hadden zeker gemeend,
dat V. D.SANDE wilde weten, wie de eigenaar van
deze pijl was. Trouwens het verhaal van een zekeren botanicus,
die het Maleisch niet erg goed meester was, is bij enkelen
zeker bekend. Hij vroeg aan zijnen jongen vlak na elkaar den
inlandschen naam van een bloem. Deze antwoordde daarop,
zeker om er maar af te zijn: „sama joega". Deze inlandsche
benaming werd door hem genoteerd, maar later zal hij wel
gelachen hebben, toen hij beter op de hoogte was van het
Maleisch. De uitdrukking toch beteekent vrij vertaald: deze
bloem heeft denzelfden naam als de vorige.
Als eigenaardigheden vielen mij bij de Sáweh's op, dat
zij den neus op drie verschillende plaatsen doorboord hebben;
de gaatjes zijn met een draad aan elkaar verbonden,
terwijl drie daaraan geregen kleine witte kraaltjes plat op
den neus komen te liggen. Hun haartooi is lang niet zoo
weelderig als die der Papoeas, die wij tot nog toe zagen.
Het haar is kort weggeknipt in een rand langs het hoofd,
zoodat het den schijn heeft alsof zij een mutsje van langer
haar dragen; op het voorhoofd dragen sommigen .valsche
ponny. Volgens KORAS is dit het haar van overleden bloedverwanten
en wordt dit uit piëteit gedragen.
Den volgenden morgen staken wij over naar den linkeroever