Untitled - Stichting Papua Erfgoed

De Tamirivier. 101
voorzien om ons te beschermen tegen de verzengende zonne-
stralen. Wij hadden ons aldus over de booten verdeeld:
In een van de lepa-lepa's, die er nu als Venetiaansche
gondels uitzagen, zat Professor en VAN DER SANDE; DE
BEAUFORT en ik in de twee andere; DUMAS zat in de rórëgë;
terwijl MOOLENBURGH zich statig door zijne oppassers liet
voortroeien in een Tobádische prauw.
De Tamirivier heeft een vrij sterken stroom; het water is
vuil gekleurd door het medegevoerde slib; de oevers zijn
veelal met riet begroeid. Er moest met zeer veel omzich-
tigheid geroeid worden, daar boomstammen, door den stroom
medegevoerd, bij aanraking onze ranke vaartuigjes zouden
doen omslaan. Deze lagen zeer diep, daar alle zwaar beladen
waren met proviand voor eenige weken. De geïmproviseerde
dakbedekking maakte, dat zij bij elke ruwe beweging dreig-
den om te slaan. Voegt men hier nu nog bij een stel
uiterst slechte roeiers, dan kan men begrijpen, dat onze po-
sitie niet zeer benijdenswaardig was. Korten tijd ging alles
vrij goed, alleen vorderden wij zeer langzaam door den snel-
len stroom. Plotseling stuitte het vaartuig van Professor op
een onder water liggende bank, schepte vrij veel water en
dreigde geheel vol te loopen. VAN DER SANDE sprong te
water gevolgd door eenige roeiers, waardoor de boot weder
lichter werd. Het water werd uitgehoosd met allerlei voor-
werpen: leege blikken, emmers, strooien hoeden, kortom met
alles, wat maar voor de hand kwam. De waterschade bleek
vrij belangrijk te zijn, want een gedeelte van de rijst was
nat geworden; ook het aanteekenboekje van Professor had
van het water geleden. Toen alles zoo goed mogelijk weder
in orde was gebracht, werd de vaart hervat, nog omzichtiger