Untitled - Stichting Papua Erfgoed

De Zeemeeuw. 195
men met ethnografica en om inlichtingen te geven, kwamen
zij helaas hunne belofte niet na en zetten wij koers naar Biak.
Wij passeerden eerst aan bakboord de Padäaido-eilanden.
Dat de scheepvaart hier niet druk is, bewijst wel de zeekaart,
want te midden van de talrijk daarop aangegeven eilanden
staat gedrukt: „Hier liggen waarschijnlijk nog meer eilanden."
Eerst tegen den middag kwamen wij ten anker voor het
dorp Wári op het groote eiland Biak gelegen. Alhoewel wij
de bewoners, die op het .strand rondliepen, wenkten, voldeden
zij niet onmiddellijk aan ons verzoek en duurde het
geruimen tijd, voordat de tweevlerkige vaartuigen langs zij
van het schip lagen. Een van hen bood ons een brief aan,
die volgens zijne bewering zijn aanstelling als hoofd bevatte.
De brief had daar niets mede te maken en behelsde de meest
eenvoudige zaken. Wij hebben hem echter niet uit den waan
geholpen. Ik hoorde toen van één van ons een verhaal, dat
een kamponghoofd, waar is mij ontschoten, als aanstellingsbrief
een rekening van een fotograaf vertoonde. Het hoofd
van de rekening was bedrukt met eenige medailles, die de
man op eene tentoonstelling had behaald, maar juist deze
eenigszins op zegels gelijkende teekeningen gaven cachet aan
het stuk. De korano van een naburig dorp kwam ook aan
boord, hij had een oud versleten pakje aan en was getooid
met een oude, strooien dameshoed met een veer, misschien
een van de insignia van den kroon. Hij bracht schildpadschaal
als geschenk mede, dat echter van een zeer inferieure
qualiteit was. De houding van de bevolking kwam ons een
weinig vreemd voor en hun uiterlijk was geenszins gunstig.
Na eenig overleg besloten wij toch naar den wal te gaan,
daar het jammer zoude zijn, deze nederzetting niet te be-