Untitled - Stichting Papua Erfgoed

De Tamirivier. 111
terug zouden zien. Na een flinken rust moesten wij de buitenbaai
nog oversteken, waar de golven vrij hoog stonden.
MACHMUDU vond het gevaar niet groot genoeg om de opperste
leiding te nemen en droeg die over aan. de oppassers
JACOB en KANKONG, die zich uitstekend van hun taak
kweten. Ten slotte draaiden wij om Kaap Tjewëri en roeiden
zij ons door het kalme water van de binnenbaai naar de
aanlegplaats op Metu Débi. De weinige bagage, die wij in
onze boot hadden, was doornat van het regen- en zeewater.
Vooral het laatste is zeer onaangenaam, daar dit niet geheel
opdroogt tengevolge van het zoutgehalte en alles moest dus
eerst uitgewasschen worden met zoet water om daarna definitief
te drogen. Één voor één met zeer lange tusschenpoozen
kwamen de lepa-lepa's binnen; de koelies waren doornat
en ik geloof, dat dit de eerste maal was dat zij zich werkelijk
goed hadden ingespannen. De bagage, waaronder onze drie
bedden, was doornat en wij vreesden, dat er voor de tweede
maal groote schade aan de levensmiddelen toegebracht was
door het water. Van drogen op dien dag was geen sprake
meer, de zon was reeds aan het ondergaan, trouwens de
koelies waren te uitgeput om mij met dit werk te helpen.
Den volgenden dag werd de rijst op zeilen uitgespreid;
het verlies bepaalde zich gelukkig tot een enkele zak rijst,
die aan de op het eiland rondloopende kippen opgevoerd
werd. Het doorstane gevaar, welllicht minder erg dan in
onze verbeelding, zal ik niet licht vergeten. Van de zeewaardigheid
van de Tobádische prauwen, de zeemanskunst van
MACHMUDU ¹) en de kalmte der overige roeiers hebben wij
¹) MACHMUDU had vroeger met KÜKENTHAL en DE MARQUISA gereisd