Untitled - Stichting Papua Erfgoed

148
Dé Tawárin en de Moaif.
Papoea's in deze streek gedragen werden. Wij kampeerden
dien nacht in een oud bivak, waar doortrekkende Papoea's
geslapen hadden. Uit het aantal hoofdbankjes konden wij
opmaken, dat er 52 geweest waren. VAN NOUHUYS en ik
beproefden den volgenden dag de rivier nog verder op.
te gaan, maar, daar het terrein niet veranderde, bestond er
dus geen kans, dat wij het gebergte spoedig zouden bereiken.
De levensmiddelen waren trouwens ook maar voor
een beperkt aantal dagen medegenomen. Om visschen uit de
Tawárin te bemachtigen, gingen wij met „toeba" visschen.
Dit geschiedt op de volgende wijze: men neemt de wortels
van de derris eliptica, deze worden tusschen twee steenen
gekneusd. De rivier wordt onder en bovenstrooms op een
afstand van een goede 100 M. met groote rotsblokken afgedarnd,
zoodat de visschen niet meer uit dit vak weg kunnenen
de waterverversching verminderd wordt. De gekneusde
wortels worden daarna in het water uitgeknepen; daaruit
vloeit een sterk riekend witachtig sap, dat zooveel mogelijk
in het water verspreid wordt. Komt er geen sap meer
uit de wortels, dan worden deze weder met steenen geslagen
en gekneusd, totdat het gewenschte succes wordt bereikt.
Het gevolg is, dat de visschen spoedig op de zijde of op den
rug zwemmende boven komen drijven en daarna gemakkeüjk
met een netje kunnen geschept worden om in alcohol
te worden bewaard. Het groote voordeel hiervan is,
dat men ook visschen verkrijgt, die op de gewone manier
met netten niet te vangen zijn, doordat zij tusschen steenen
of in de modder kruipen. Een groote buit was onze beloöning.
Wij herhaalden dit nogmaals in een klein zijriviertje
van de Tawárin met hetzelfde succes. Des nachts