Untitled - Stichting Papua Erfgoed

De Tawárin en de Moaif. . 181
zij aan onze hoede hadden toevertrouwd en die een reis zouden
gaan maken, waar nog lang in Tobádi over gesproken
zal worden.
Toevallig woonde ik hun aan boord komen bij; zij werden
uitgeleide gedaan door familie en vrienden. Deze toonden
hunne genegenheid door allerlei lekkernijen voor hen
aan boord te brengen, bestaande uit: gebakken visch, ongekookte
sago, jonge klappers, varkensvleesch, om kort te
gaan, het geheele menu der Papoea's; het geheel vormde
een groote stapel aan boord. Ook de sagopotten om deze
spijs te kooken werden niet vergeten. Een oud vrouwtje gaf
aan een der vertrekkenden, waarschijnlijk haar zoon, eenige
van hare schildpadden oorringen. In de booten, die ons omringden,
zagen wij verscheidene vrouwen bitter weenen, de
meesten staken drie vingers op om ons te herinneren aan
onze belofte, dat zij allen weder over drie maanden terug
zouden zijn. Er heerschte een onbeschrijfelijke verwarring
aan boord, overal trof men Papoea's aan, die afscheid namen
en die voor het laatst nog een pakje tabak of een mes van
ons trachtten te krijgen. UNAI stapte trotsch als een pauw
over het dek; ik kon niet nalaten hem een groot kapmes
als afscheidscadeau aan te bieden. Als tegengeschenk ontving
ik een mooie bos pijlen en een rijk versierde boog. Maar
plotseling gilde de stoomfluit, de Papoea's die niet meegingen,
moesten van boord, de trap werd ingehaald en langzaam
begon de schroef te werken. Er ging een luid geschreeuw
op van de ons omringende bootjes, die ons te vergeefs trachtten
bij te houden; overal zag men handen met drie waarschuwende
vingers. De veertien Papoea's, die thans in onzen
dienst waren, vlogen naar den achtersteven en namen