Untitled - Stichting Papua Erfgoed

De Tawárin en de Moaif. 171
nend en steunend en steeds door ons aangespoord sleepten
de zieken zich voort.
De beklimming van het gebergte viel niet mee, de weg
was lang en dikwijls zeer steil, maar de hoop des nachts
op de Zeemeeuw te zullen overnachten gaf ons allen krachten
en zonder morren werd de tocht vervolgd, Het duurde
zeer lang, voordat wij de waterscheiding of wel het hoogste
punt bereikt hadden. Daar werd een rust gehouden en een
elk rolde zich een cigarette en nam eene gemakkelijke houding
op den grond aan, verheugd, dat het doel bijna was
bereikt. Maar eene zeer steile afdaling wachtte ons nog en
soms moesten wij ons aan de afhangende takken vasthouden
om niet naar beneden te glijden. Met een verheugd hart
bereikten wij de Murisbaai, namen eenige daar op het strand
liggende vlerkprauwen en roeiden daarmede naar de Zeemeeuw,
waar wij vriendelijk werden ontvangen. Ons eerste
werk was een bad nemen en schoone kleeren aantrekken,
wat na zoo'n tocht hoogst noodzakelijk is. 's Avonds genoten
wij van een net gedekte tafel en schoone servetten; deze
zoogenaamde weeldeartikelen gebruikten wij in het bosch
natuurlijk niet.
Wij bleven nog een dag in de baai liggen om het medegebrachte
materiaal in orde te brengen, daar dit in volle zee
met hooge deining niet mogelijk is. Verder moest er met de
bewoners van Tarfia worden afgerekend, die tot hun groote
ergernis niets meer kregen, dan het hun beloofde loon. De
verhouding tusschen hen en ons was na al hetgeen er gebeurd
was, niet erg goed en de zoo zeer door mij begeerde
ceintuurs werd ik ook nu niet meester. Zij vroegen er de
onzinnigste prijzen voor, wel wetende, dat ik er niet zooveel