NTvO JUN 2006 ED_2 - Nederlands Tijdschrift voor Orthopaedie

Vol.13juni’06traumachirurgie. In dit universitair centrum zijn 25operatiekamers waarvan de orthopeden er dagelijks driefull time in gebruik hebben. Dat wil zeggen van 7:30uur tot zo’n 19:00 uur en daarna de mogelijkheid voortraumachirurgie op een daarvoor bestemde OK. Allebinnenkomende trauma patiënten worden op zo kortmogelijke termijn geopereerd en dat zou in de meestegevallen nog dezelfde nacht of avond zijn. Meestalgebeurt dit door de assistenten van wie er altijdminstens drie in het ziekenhuis aanwezig zijn. De drieorthopedische OK’s hebben elk hun eigen vaste OK assistenten,omloop, anesthesist en anesthesie assistent.Dat maakt het wel zo overzichtelijk.Om staflid te zijn in dit ziekenhuis is een buitenlands fellowshipvan tenminste een jaar vereist. Het grootstedeel van de staf heeft dit in de Verenigde Staten gedaan.Van de assistenten wordt verwacht dat ze het UnitedStates Medical Licensing Examination (USMLE)tijdens hun opleiding halen zodat ook zij aansluitendaan hun opleiding een fellowship in de VS kunnendoen, natuurlijk gebruikmakend van de kennelijk goedeconnecties die de stafleden in de VS hebben.Er volgt nu een aantal voordrachten over onder anderelate gevolgen van niet behandelde heupontwikkelingsstoornissen(DDH), een algoritme voor DDH en operatievebehandeling van obstetrischplexus brachialis letsel. DDH komt in Turkije veel voor,mogelijk vanwege de nog altijd bestaande traditie vanhet inbakeren van kinderen. Er wordt wel gewerkt aanpreventie maar dit lukt tot nu toe nog onvoldoende. Devoordrachten zijn meer dan alleen casuïstiek, er wordengrote series gepresenteerd en er wordt door deze groepveel gepubliceerd in internationale tijdschriften.Voor wat betreft de behandeling van orthopedische oncologischepatiënten is de staf hier nog in hoge mate ontevredenmet de behaalde resultaten. Ze wijten hetvoorlopig aan onvoldoende goede protocollering.Vermeldenswaardig is dat de allografts die ze gebruikenworden geïmporteerd uit de VS, Turkije heeft zelf geenbotbank.In een van de twee koffiekamers wordt ons een lunchgeserveerd. Er is hier duidelijk meer hiërarchie dan bijons, stafleden en de rest van het personeel lunchen gescheiden.’s Middags twee live surgery sessions: Scoliose correctieen een totale heupprothese bij onbehandelde heupdysplasiemet volledige luxatie. Er wordt een inkortingsosteotomievan het femur verricht. Daarna een bezoek aanhet International Doping Control Center, een van de 32laboratoria in de wereld met officiële IOC certificering.’s Avonds diner in de Hacettepe Jazz Club, een buitensociëteitvan de universiteit. Ik spreek een aantal Turkseassistenten die mij vertellen dat ze na afronding van hunspecialisatie naast een jaar dienst in het leger, volgenseen recent ingevoerde wet één tot twee jaar voor deoverheid moeten werken in een staatsziekenhuis. Eenniet geringe eis. Het klinkt mij haast ongelofelijk in deoren en ik heb het niet kunnen verifiëren.Bij terugkomst in het hotel belt mijn Engelse collegafellowmet zijn vrouw: “They put our hospitals to shamereally” is een zin die ik opvang uit zijn gesprek. Ook hijis onder de indruk van wat we gezien hebben.Dinsdag 16 mei 2006Om 8:00 uur worden we ontvangen in het AnkaraUniversity Ibni Sina Hospital. Een ziekenhuis met 2500bedden, 60 OK’s, 11 professoren orthopedie, drieassociate professors en dagelijks vijf operatiekamers voororthopedische ingrepen. We worden ontvangen doorde decaan van de faculteit. Op zijn kantoor, zittendachter een massief bureau van een donkere houtsoort,heet hij ons welkom. Voor dit bureau staat een drietalChesterfield banken opgesteld waarop wij geïnviteerdworden. Nadat ons één voor één gevraagd is waar wevandaan komen voert de decaan een gesprek van enkeleminuten met het hoofd van de afdeling orthopedie,Prof. Ertan Mergen, tevens voorzitter van de TSOT.Dit gesprek wordt abrupt afgebroken als de decaanenergiek opspringt en roept dat er een groepsfotogemaakt moet worden. Hiervoor komt een fotograafbinnen die een en ander in goede banen leidt. Al met aleen mooie ceremonie.Hierna gaat het wetenschappelijke programma vanstart. De gemiddelde leeftijd van de stafleden in dezekliniek is duidelijk hoger en de sfeer formeler dangisteren. Vandaag meer ‘how I do it’ voordrachten. Devoordrachten over percutane discectomie onder doorlichtingvia twee dorsale portals en over externe fixatieszijn erg interessant. Verder wordt ons het een en andergetoond over de ervaring in deze kliniek met discusprothesen en ‘interspinous devices’. Geen groteaantallen en weinig gegevens over de follow-up. Hetwerd niet helemaal duidelijk of patiënten die dit soortingrepen ondergaan nauwkeurig vervolgd worden metonderzoeksprotocollen.Voor de lunch gaan we met de door een liftboybediende doktorenlift naar een soort penthouse op de16e verdieping van het ziekenhuis alwaar de staf hunlunchruimte heeft. Prachtig uitzicht over Ankara, eenuitgestrekte stad met voornamelijk laagbouw, gelegenop een aantal heuvels.Na de lunch volgt een rondleiding over de verpleegafdeling.Eerst bezoeken we een zojuist gerenoveerdeafdeling. Hier zijn nu uitsluitend één- en tweepersoonskamers gerealiseerd. Ze zien er fraai uit. Modernebedden, ruime badkamers en een zithoek voorbezoekers. Het ziet eruit zoals een goede hotelkamer.Mijn vraag of dit soms kamers voor privé verzekerdenzijn wordt met enige trots ontkennend beantwoord.Voor iedereen. Vervolgens een bezoek aan een oudeverpleegafdeling. Renovatie heeft inderdaad al even opzich laten wachten.138 ■ NEDERLANDS TIJDSCHRIFT VOOR ORTHOPAEDIE