NTvO JUN 2006 ED_2 - Nederlands Tijdschrift voor Orthopaedie

Na het wetenschappelijke programma worden we inonze minibus naar het Anatolian Civilisation Museumgebracht. Een museum, in 1997 Europees museum vanhet jaar, waarin een schat aan archeologische vondstenuit Turkije tentoongesteld is. We hebben een uitstekendegids die zelf vroeger archeologische onderzoeksteamsgeleid heeft. Hij weet de voor een leek andersweinig toegankelijke artefacten boeiend te presenteren.Voor het diner in de dependance van het Rahmi Kocmuseum in de citadel van Ankara komt een opvallendgroot aantal stafleden opdagen. Tussen een aantal oudeT-Ford modellen in dit museum voor geschiedenis vantransport, industrie en communicatie is een meterslangetafel opgesteld. In dit gezelschap van uitsluitend orthopedenen assistenten praten we de hele avond over orthopediezonder dat we daarmee ergernis wekken vaneventuele buitenstaanders. Die zijn er namelijk niet bij.Woensdag 17 mei 2006Vandaag brengen we een bezoek aan het Turkish ArmyRehabilitation Center in Ankara. Als we arriveren bij dituitgestrekte moderne complex blijkt de Engelse fellowwederom verrast als hij zegt: “Seems to be no shortageof money again.” In het prachtige auditorium wordteen uitgebreide documentaire over dit revalidatiecentrumvoor veteranen getoond, vol patriottisme natuurlijk,zoals mag worden verwacht bij defensie. De bouwvan het complex eind jaren ’90 heeft 105 miljoen dollargekost, volledig opgebracht door particuliere giften.Momenteel zou hier kostendekkend gewerkt worden.Op het 3,5 hectare grote terrein zijn werkelijk prachtigefaciliteiten. Ik noem er een aantal: Werkplaats voor allevormen van prothesiologie voor geamputeerde ledematen,diverse zwembaden met verstelbare bodem,sportvelden voor gehandicaptensport, een operatiekamerdie dagelijks wordt gebruikt door de orthopedischestaf, een intensive care unit met drie bedden, logeermogelijkheidvoor familie in een apart gebouw en uitgebreideresocialisatie- en omscholingsprogramma’s.De eerste voordracht gaat over gecompliceerde crurisfracturen. Er wordt een aantal indrukwekkende Gustilograad IIIb casussen getoond waarbij reconstructiesd.m.v. bottransporten met Ilizarov fixateurs en gevasculariseerdevrije lappen zijn uitgevoerd. Ook hier valtweer op hoe goed klinische foto’s en filmpjes van depatiënten worden gemaakt, zowel van de situatie directna het trauma als tijdens de follow-up. Iets dat in dezetijd van digitale fotografie natuurlijk heel gemakkelijk terealiseren is maar in Nederland denk ik nog relatiefweinig gebeurt. Het is in ieder geval heel illustratief, wekunnen er een voorbeeld aan nemen.Na een uitgebreide rondleiding door het complex volgteen lunch met de staf. De directeur van de instelling iszelf een van de stafleden orthopedie. Hij vertelt hoofdverantwoordelijkgeweest te zijn voor het geheleontwerp; zowel exterieur als interieur alsmede de aanschafvan alle apparatuur en benodigdheden. In samenspraakmet de architect en diverse adviseurs uiteraard.Hij is met recht trots op zijn revalidatiecentrum.’s Middags bezoeken we het Atatürk Mausoleum. Er iseen uitgebreide tentoonstelling over de Turkse geschiedeniswaarvoor we veel te weinig tijd hebben. Het blijftbij een eerste, bloedige indruk.Laat in de middag vliegen we naar Istanbul waar we derest van de week zullen doorbrengen.Donderdag 18 mei 2006Ons hotel ligt op slechts vijf minuten lopen van demedische faculteit maar de organisatie staat erop dat wij deafstand in de minibus afleggen. Door het onbeschrijfelijkchaotische verkeer in Istanbul doen we er op deze manierdrie keer zo lang over. De oudste medische faculteit van deuniversiteit van Istanbul is een rommelig geheel vangebouwen midden in het oude centrum van deze miljoenenstad.De ontvangst is hier veel minder georganiseerddan in Ankara maar niet minder gastvrij. De onderwerpenoverlappen voor een deel met wat we eerder deze weekgehoord hebben. Ook deze groep publiceert veel over eenheel breed scala aan orthopedische onderwerpen. De presentatievan Prof. Goksan over de behandeling van klompvoetenvolgens de Ponseti methode is erg goed. Hij heefteen grote serie met lange follow-up en ook zijn voordrachtis weer ruim voorzien van illustratieve klinische foto’s.Overigens niet zodanig dat dit afbreuk doet aan het wetenschappelijkekarakter ervan.De rondleiding ontbreekt ook vandaag niet. De orthopedischeafdeling is gehuisvest in een zwaar verouderdgebouw dat 30 jaar geleden al aan vervanging toegeweest moet zijn. Er wordt ons tijdens de rondleidingdoor prof. Kocaoglu een tweetal patiënten getoond bijwie met succes grote beenverleningen zijn gedaan metIlizarov fixateurs. Met deze methode heeft hij tot nu toezo’n 2000 patiënten behandeld. Prof. Yalcin heeft eenzeer bewogen verhaal over behandeling van volwassenenmet cerebrale spasticiteit. Hij benadrukt dat dezecategorie patiënten sociaal nogal gemakkelijk in eenisolement raakt omdat bijna niemand het aantrekkelijkemensen vindt om mee om te gaan. Een spastisch kindmag altijd nog wel op aandacht rekenen maar bij volwassenenligt dit anders. Als arts moeten we ervoorwaken niet dezelfde houding jegens deze patiënten aante nemen. Tijdens het diner zit ik naast prof. Aydingoz.Hij raakt niet uitgesproken over de wereldpolitiek envraag zich af of Turkije bij de Europese Unie kankomen. Dit alles op het terras met uitzicht over degouden hoorn en de grote moskeeën in het historischecentrum van Istanbul, een stad die in de geschiedenismenigmaal een hoofdrol speelde in de wereldpolitiek.Vrijdag 19 mei 2006De laatste dag brengen we door op de CerraphasaMedical Faculty van de universiteit van Istanbul. OokVol.13juni’06NEDERLANDS TIJDSCHRIFT VOOR ORTHOPAEDIE ■ 139