FI-2020-004-IPAD

KUFSTEINERLAND /// REISVERHAAL
REISAUTO
Voor dit tripje maakte Joris gebruik van een
Opel Combi Tour. Niet bepaald een strak
gelijnde bolide, maar wat een ruimte! Vier
man plus fietsen en bagage gingen er makkelijk
in. Terwijl het comfort prima is, beslist
geen stug bestelwagengevoel. En dankzij de
krachtige 1.2 liter benzinemotor prima
in de bergen.
Check opel.nl als je meer wilt weten over
deze praktische pakezel-op-wielen.
Boven: St.
Johann in
Tirol.
Rechtsboven:
Kufstein.
Links: Steile
klim aan het
begin van de
ronde.
het hoogste punt van de ronde, wat resulteert in een aantal
zeer relaxte kilometers, met aan het eind, bij het afdalen naar
de Windauer Ache, zelfs een onverwacht spectaculaire afdaling
met een paar heuse haarspeldbochten. Precies in de
oksel van de laatste haarspeldbocht treffen we een gasthof.
Ik heb mijn taartje en vooral de slagroom nog lang niet opgebrand,
maar fotograaf Jarno is ondanks z’n elektrische
trapondersteuning wél door z’n energievoorraad heen en dus
zoeken we een plekje op het terras.
De lunch is in mijn geval een licht groentesoepje. Veel brandstof
heb ik namelijk niet meer nodig, ondanks dat we pas op
twee derde van de totale afstand zitten. We gaan vanaf nu,
op her en der een klein bultje in het landschap na, immers alleen
maar omlaag. En op het laagste punt, het fietspad langs
de Inn, is de weg helemaal horizontaal, dus dat is ook kaassie.
Althans, dat is wat de gps me voorspiegelt. Wat die gps echter
niet weet, is dat er een snoeiharde noordenwind door het Inntal
giert. Hoe lager we komen, hoe harder de wind. En eenmaal
in het dal zelf is het beuken geblazen, zeker langs de
rivier. Tegen de wind in stoempen op een vlakke weg – hiervoor
had ik net zo goed in de polder kunnen blijven, denk ik
even. Maar dat is natuurlijk onzin, want thuis heb ik niet het
fraaie uitzicht waar we hier wel van genieten. En bovendien is
even voor Kufstein de ineens wind weg. Is-ie gaan liggen? Of
ligt het aan de plek? Voor mij blijft het weer in de bergen altijd
raadselachtig.
Aan de rand van de stad torent de beroemde vesting van Kufstein
hoog boven ons uit. De fundamenten schijnen al uit de
middeleeuwen te stammen, maar wat er nu staat is van latere
datum, voornamelijk uit de 18e eeuw, toen Tirol en buurland
Beieren regelmatig met elkaar overhoop lagen. En dan is zo’n
stevig fort op de belangrijkste grens van het land wel zo praktisch.
Alhoewel; in 1703 veroverden de Beieren de vesting. Om
er een jaar later door de Tirolers weer uitgegooid te worden.
In het gezellige centrum van Kufstein nemen we plaats op een
terras. Met een groot glas radler proosten we op een geslaagde
dag. We hebben ruim 100 kilometer met circa 1000 hoogtemeters
gedraaid. Een mooi rondje, dat ik vooral zou karakteriseren
als gemoedelijk. Zou ik nogmaals rond de Kaiser
rijden, dan andersom, tegen de klok in. Je kunt dan in het
begin iets langer in het vlakke warm rijden en je pakt alle
beklimmingen van de ‘pittige kant’ mee. Nu was het klimmen
voornamelijk lang en geleidelijk en het dalen kort en steil. Ook
niks mis mee natuurlijk, als dat is wat je wilt. Sowieso: je komt
natuurlijk niet alleen naar het Kufsteinerland voor de Wilder
Kaiser. Er zijn zovéél routes te rijden, dat je ook in een week
niet uitgefietst raakt.
Met hun rond de Wilder Kaiser opgewarmde benen konden
Joris, Arjan en Vincent natuurlijk niet wachten om hun klimkwaliteiten
écht op de proef te stellen. Dat werd een dag later
een toer door de bergen aan de noordkant van de Inn, in het
Duits-Oostenrijkse grensgebied, met over een lengte van 65
kilometer 1500 hoogtemeters en een maximaal stijgingspercentage
van 18 procent. Au!
APRIL 2020 « fiets.nl
117