FI-2020-004-IPAD

ROBERT GESINK
Bizarre tijden
Het was vrijdag 13 maart aan het begin van de
middag. Ik had mijn trainingsritje in Andorra
kort onderbroken omdat ik even aan mijn fiets
moest sleutelen. Terwijl ik op de Envalira langs
de kant van de weg stond, stopte er een busje.
De man achter het stuur vroeg me of alles oké
was. Het bleek een collega-renner te zijn: Iván
García Cortina van Bahrain-McLaren. Hij was wel de laatste die ik
daar had verwacht. Drie dagen eerder had hij een etappe gewonnen
in Parijs-Nice, waar hij als een raket rondreed. Maar terwijl de zesde
rit van de Koers naar de Zon net van start was gegaan, was Iván
op weg naar huis. Even later kwam ik er pas achter dat Bahrain-
McLaren die ochtend had besloten niet meer van start te gaan.
Lange tijd stond Parijs-Nice ook op mijn programma. Maar na de
uitbraak van het coronavirus, de steeds slechter wordende situatie
in Noord-Italië, de renners in de UAE Tour die in hun hotel in quarantaine
zaten, en het afgelasten van onder meer Tirreno-Adriatico,
kreeg ik steeds meer het gevoel dat die koers ook niet zou doorgaan.
Het tegendeel bleek het geval. Twee dagen voor vertrek naar Parijs
hadden we een conference call met flink wat renners en ploegleiders
van Jumbo-Visma. De conclusie was dat we gingen starten. Mits
het vanuit de leiding van ons team verantwoord werd geacht.
Twee dagen later stond ik letterlijk op het punt om op het
station van Girona met mijn koffer in de trein te stappen richting
Parijs, toen ik vanuit de ploeg een telefoontje kreeg. De boodschap
was duidelijk: je hoeft niet in te stappen, we blijven thuis. De ploegleiding
had de organisatie van Parijs-Nice enkele voorwaarden
gesteld op het gebied van gezondheid. Maar de ASO kon daar
niet aan voldoen en daarop werd besloten dat we niet gingen
koersen in Frankrijk.
Ik ben blij dat ik bij een ploeg zit waar de gezondheid van de
renners en het personeel voorop wordt gesteld. En dat er verder
wordt gekeken dan de eerstvolgende koers en niet wordt gedacht
van: we gaan erheen en dan zien we wel waar het schip strandt.
Achteraf is het altijd makkelijk praten, maar het is belachelijk
dat Parijs-Nice is doorgegaan. Die koers hoort, zoals de naam zegt,
te starten in Parijs en te finishen in Nice. Als je bij voorbaat al weet
dat Nice niet wordt gehaald, waarom moet de koers dan nog worden
verreden? Met uiteindelijk slechts een half peloton omdat sommige
teams niet van start gingen en andere ploegen voortijdig uit koers
stapten. Maar alsnog een gezelschap van over de hele wereld dat
met alles en iedereen in contact was geweest. Lekker met z’n allen
op de kant in de wind rijden en elkaar acht dagen lang onder snotteren.
De hele situatie in en rond Parijs-Nice was veelzeggend voor
het amateurisme in de wielersport. En het zei ook veel over de
besluiteloosheid bij de UCI, waar niets werd geregeld.
Ik ben blij dat ik bij een ploeg zit waar
de gezondheid van de renners en het
personeel voorop wordt gesteld
Hoe nu verder? Ik had alles gedaan om in een zo goed mogelijke
vorm te zijn voor Parijs-Nice: ik had goed getraind, zat op het juiste
gewicht en stond op scherp om te pieken. Voor de duidelijkheid:
het gaat maar om sport. Dat is niet heel belangrijk gezien alles
wat er momenteel aan de hand is. Maar als wielrenner moet ik
het fietsen wel belangrijk maken, anders werkt het niet.
Voorlopig zitten we een maand zonder koers. Ik heb er een hard
hoofd in dat de Ronde van het Baskenland begin april zal doorgaan.
De ploegleiding beseft dat ze ons niet kan vragen om al die
tijd scherp te blijven staan. Net als de andere renners krijg ik mijn
trainingsschema’s en moet ik ervoor zorgen dat ik in orde blijf.
Opladen voor het volgende doel zal pas echt beginnen als er daadwerkelijk
duidelijkheid is wanneer er weer kan worden gekoerst.
Hoelang dat ook nog zal duren in deze bizarre tijden…
Foto’s: Robert Gesink
92 PROCYCLING | FIETS » APRIL 2020