Bygdejol 1971

JULEBREVET L97T
Det er litt av eit ork å koma i
gang med dette julebrevet. Tankar
og fingrar blir stivare for kvart nytt
årstal. Dagleg mas og sut tek det
overskotet som må til for å samla
tankane om åndelege ting.
I haust har det vore ekstra tungt.
Veret har vore trøysteslaust. Regn
og rusk vekene til endes. Merkeleg
at ein kan bli hjelpne På eit lite
småbr-uk i slik bløyte.
Og attåt alt dette vatnet, skal vi
dagleg måtta lesa og høYra kor mYkje
andre må betala for at vi skal
kunna eksistera. Vi vert sett på som
ein klamp om foten og ei utidig
hindring for det slaraffenliv vi kan
få i landet om vi kjem oss med i
det store og rike EuroPa.
Ja, ja, trass i seriar med våte lågtrykk
frå England, har vi blitt hjelpne
i år og. Gras, frukt og Poteter
har vorte berga under tak i tur og
orden. Kyr og sauer står no og turkar
i bås og bing. Dei har visst
ikkje fått noko mein av bløyta.
Attåt alt har vi i år hatt jordbruksferie.
Etter lange rådleggjingar, har dei
styrande funne ut at også bøndene
burde få litt fri. Med brask og
bram vart det kunngjort at ferien
skulle vara i 6 dagar og kvar bonde
som greidde pressa seg til levemåte
på garden, skulle få feriePen-
gar. Vilkåret var at han heldt seg
borte frå garden og ikkje gjorde
gagns arbeid i ferietida. Kona kunne
også takast med På ferieturen,
men utan løn -
sjølvsagt
Vi tok ut etter slåtten. Turen
gjekk austover -
i von om å treffa
sola. Stoppane var planlagde i nærleiken
av slekt og kjenningar der vi
hadde matskyld. Etter ei veke, kom
vi heim att, trØyLte og velnøgde av
ferie. Hesjane vi reiste frå, stod der
clei skulle og var like brune. No er
søknaden om feriepengar skriven.
Det kan koma vel med ein ekstraskilling
til jul.
Elles har det vorte langt mellorn
merkesdagane i år. Arbeid og sut
for det daglege tek det meste. Det
vert smått både med tid og krefter
til å pleia samlivet med hittfolket.
Naboane har nok med sitt og er
Iite å sjå. Men ein kveld i haust -
nett føre valet -
kom både Per og
kona. Det vart kaffi og prat til langt
på natt. Medan eg i mitt stille sinn
lurde på kva det eigentlege ærendet
var, dreiv samtalen forbi veret, årsavlinga,
fruktprisane, fellesmarknaden
og -
ja heile den vanlege ska-
Iaen. Til slutt kom det. Valet!
Han Per har vore mellom dei stYrande
i bygda i mange år. No var
han redd for å bli sitjande heime.
Vi måtte stå saman, sa han, ikkje
lata