4afd4a366a38e5ddb79c44167de45ee5ee0f8828

uzak olmayan bir şehrin varlığını sezebilmeniz mümkündü: Sesler sorundu;sessizlik okyanus gibi derinden gelmiyor, hâlâ kulağı rahatsız edecekşekilde işitilebiliyordu.Otobüslerin birinden yirmi kişi indi; son dört kişi bir tabut indirmişlerdi.Diğer gruplannki gibi onların yüzleri de kapalıydı, ama hiçbir şey anlaşılmazdeğildi. Her yüz kapısını dışarıya kapamıştı sadece; kapının bu tarafında herbiri eskiden beri alışkın olduğu bir kesinlikle kendi kendine konuşuyordu.Tabutu solgun çimenlerin üstünden geçirip, daha ziyade generallerin askerlerinidenetlerken daha çok görünmek amacıyla durdukları yeri andıranahşap bir platforma koydular. Rüzgârdan korunmak amacıyla bir kulübeyesığınan bir kadın, boynundan sarkan bir fotoğraf makinesiyle ortaya çıktı.Belli ki son veda fotoğrafları çekmekte uzmandı. Kapağı kaldırılmış tabut,tahta platformun alt basamaklarından birine, tabutun içindeki kadın görünebilsindiye fotoğrafçıya dönük olarak konmuştu. Ölmüş olan kadın yetmişyaş civarında görünüyordu. Ailesiyle dostlarmdan oluşan topluluk platformundiğer basamaklarmda yerlerini aldılar.Fotoğraf, hayatın olağan akışını kesintiye uğrattığından her daim ölümleflört halindedir, ancak orada geçici olarak bulunan veda fotoğrafları uzmanısadece topluluktaki hiç kimsenin çektiği karelerin dışında kalmamasınadikkat etmekteydi. Fotoğraflar siyah beyazdı. Tabutu çevreleyen sarınergisler kartta soluk gri çıkacak, sadece gökyüzü neredeyse gerçek renginialacaktı. Kadın bir baş işaretiyle sağ tarafta duranların biraz daha yaklaşmalarınıistedi.Kadımn vizörden bakınca gördüğü görüntüde pek kederden eser yoktu.Herkes kederin* şahsi ve uzun bir ruh hali olduğunun, kimsenin bundanesirgenmeyeceğinin, poz verdikleri fotoğrafın kedere yer vermeyen bir halkaaçık kayıt olduğunun farkındaydı. Sanki tabuttaki yaşlı kadm yeni doğanbir çocukmuş, ya da avcıların vurduğu bir yaban domuzuymuş veyatuttukları takımın kazandığı bir kupaymış gibi kameraya sert sert bakıyorlardı.Vizörden öyle görünüyordu.